Panie z jeziora recenzja

Na terenie kamieniołomów dwoje nastolatków znajduje cztery pływające ciała. Trop prowadzi do zaginięć dziewczyn sprzed 30 lat. Jednocześnie na policję zgłasza się kobieta, która twierdzi, że jej córka zniknęła. Czy te wydarzenia mają ze sobą coś wspólnego? Czy uda się odkryć prawdę?

Jak mnie ta historia wciągnęła! Wydarzenia zostały przedstawione w różnych przestrzeniach czasowych, co pozwala zdecydowanie lepiej wgryźć się w tą niesamowitą fabułę, lepiej zrozumieć wszystkie niuanse czy powiązania. Akcja rozwija się bardzo dynamicznie, a intryga utkana misternie przez autorkę pochłania niczym gąbka wodę i nie pozwala oderwać się od tej niesamowitej pozycji nawet na chwilę. Bohaterowie stworzeni na potrzeby tego dramatu są wyraziści oraz prawdziwi. Choć nie wszystko z przeszłości okazało się realne, ale pisarka już na wstępie zaznaczyła, iż skoro mamy do czynienia z fikcją literacką, to popuściła trochę wodze fantazji.

W tej książce główną rolę odgrywa młodzież – jej zachowanie, problemy, sposób postrzegania niektórych spraw. Młode osoby często w swoich wyborach kierują się emocjami, dlatego są tak bardzo nieprzewidywalne. Jednocześnie Kasia Magiera doskonale przedstawia relacje na linii rodzic - dziecko. To, w jaki sposób będzie postępować nastolatek, w dużej mierze zależy od metody stosowanej w trakcie ich wychowania. Zarówno obojętność, nadopiekuńczość, niechęć, ciągła krytyka, nadmierna swoboda, zapracowanie bądź wiele innych czynników mogą wpłynąć na to, jaką osobą stanie się dojrzewający człowiek w przyszłości.

Świetnie udało się też pisarce oddać miałomiasteczkowy klimat, w którym prym wiodą wszelkie układy. Autorka pokazuje, jak mocno na życie w takiej społeczności może wpływać ustosunkowana rodzina, jak daleko sięgają jej macki oraz jak wiele jest w stanie zrobić by zachować swój prestiż, reputację i władzę.

Polecam te lekturę wszystkim miłośnikom nietuzinkowych kryminałów, które znakomicie potrafią zgłębić ludzką psychikę oraz sięgnąć do jej najmroczniejszych zakamarków.