Miłość na wariackich papierach recenzja

„Niesamowite jak długo jedna błędna diagnoza może rzutować na postrzeganie człowieka. Do tego stopnia, że nawet profesjonalni psychiatrzy nie są w stanie zauważyć stanu faktycznego.”

Zosia to młoda, roztrzepana kobieta, która jak magnes przyciąga kuriozalnego pecha i co rusz ładuje się w sam środek kłopotliwych sytuacji. Na skutek niefortunnego zbiegu okoliczności zamiast wypoczywać w pięciogwiazdkowym hotelu, trafia do szpitala psychiatrycznego. Błędnie zdiagnozowana, zostaje zamknięta na oddziale poważnych zaburzeń psychotycznych. Co zrobi, by przekonać lekarzy i innych pensjonariuszy do tego, iż jest w pełni władz umysłowych? Czy może liczyć na pomoc swojej przyjaciółki Karoliny i Marcina, chłopaka w którym skrycie się podkochuje?

„Miłość na wariackich papierach” to lekka powieść komediowa, w której zdarzenia następują po sobie z zawrotną prędkością, a nieoczekiwane zwroty akcji mnożą się jak grzyby po deszczu.

Sama fabuła jest dość oryginalna, bowiem temat szpitala psychiatrycznego i jego pacjentów to temat przedstawiany zazwyczaj w poważnej prozie, ewentualnie w kryminałach czy thrillerach. Tutaj jest on potraktowany z dużym przymrużeniem oka, momentami mocno przerysowany, co nie każdemu czytelnikowi może przypaść do gustu.

Niemniej jednak autorce dzięki niezwykle lekkiemu stylowi i ciekawej charakterystyce postaci udało się zgrabnie poprowadzić ten motyw.

To właśnie ten szpitalny wątek powieści uważam za jej najciekawszą część. Zdecydowanie słabiej w moim odczuciu wypada wątek relacji pomiędzy główną bohaterką a kolegą z pracy.

Ich wspólne przygody są mocno odrealnione i jest i ich po prostu za dużo jak na jedną historię. Poza tym Zośka po trafieniu strzałą Amora momentami nie jest już zabawna, tylko po prostu, najdelikatniej mówiąc irytująca : „Głupi to ma szczęście, myślałam w drodze na lotnisko, dziękując niebiosom, że urodziłam się głupia.”

Warto wspomnieć jeszcze o jednym, autorka w sposób nienachalny porusza drażliwy temat błędnego oceniania innych i tego, jak łatwo można komuś przypiąć łatkę, która będzie rzutować na całe jego dalsze życie. Jak szybko i bezpodstawnie można przyjąć zafałszowany obraz kogoś, a tym samym wyrządzić mu wielką krzywdę.

Dlatego pomimo tego, że wątek romansowy nie zachwycił mnie w tej powieści i ta część historii jak dla mnie była nużąca, to daję plus za ten przekaz oraz niebanalny temat i humorystyczny wątek perypetii szpitalnych.

Książka jako komedia spełniła swoje zadanie, dostarczając mi na jedno popołudnie rozrywki w lekkiej, niewymagającej formie.