Szkoda, że cię tu nie ma recenzja

Jodi Picoult jest jedną z moich ulubionych autorek i z ciekawością sięgnęłam po jej kolejną powieść. Jak przeczytałam na jednym z portali do jej napisania zainspirowała ją prawdziwa historia japońskiego turysty, który podczas pandemii utknął w Peru. Jodi Picoult swoją bohaterkę umieściła na jednej z wysp Galapagos.
Bohaterką powieści jest Diana O’Toole, młoda kobieta sukcesu z dokładanie zaplanowanym ​życiem. Ma świetną pracę z możliwością awansu, narzeczonego, który jest lekarzem i

dokładny plan na kolejne lata. Kiedy poznajemy bohaterów lata dzień mają wyruszyć ​wspólnie na Wyspę Żółwi. Wybuch pandemii wymusza zmianę w tym idealnym planie. ​Flynn musi zostać w szpitalu, a Diana decyduje się na samotną podróż.

​Kiedy czytamy o przygodach Diany w Puerto Villamil na Isabeli, gdzie trafia bez ubrań, ​gotówki, bez działającego telefonu i bez znajomości języka nie spodziewamy się ​zaskakującego zakończenia tej „podróży”. „Podróży” w głąb siebie. Kiedy wraca z niej jest już inną osobą. Ale też świat w którym trwa pandemia staje się inny.

Powieść jest próbą odpowiedzi na pytanie co w życiu jest ważne, co powinno decydować o naszych życiowych wyborach, czy warto podążać za marzeniami. Pokazuje nam, że celem życia nie powinno być gromadzenie dóbr, ale gromadzenie przeżyć.

Bardzo ciekawy jest sposób zapisania powieści, bo jest to historia w historii, a niektóre rozdziały to jedno słowo lub zdanie. Nie ma też jednoznacznego zakończenia tej opowieści.

Picoult pięknie opisała przemianę bohaterki, przewartościowanie jej życiowych celów, dążeń i patrzenia na życie.

Opisy przygód Diany na wyspie przeplatane są bajkowymi opisami fauny i flory na Isabeli.

„Szkoda, że cię tu nie ma” to piękna historia o tym, jak pandemia wpłynęła na nasze życie. Kiedy świat się zatrzymał zmusił nas do zmiany wielu dotychczasowych przyzwyczajeń. Pandemia wyrwała nas ze strefy komfortu i zmusiła wyjścia poza schemat. Obnażyła relacje międzyludzkie i zweryfikowała ich siłę, pokazała jak działamy w kryzysie.

U mnie też pandemia zmieniała patrzenie na świat, na moją rodzinę i pracę. A cytat „Nie potrzebujesz rzeczy, których nie masz.” stał się moim mottem życiowym.