Pan Ibrahim i kwiaty Koranu recenzja

Eric-Emmanuel Schmitt to filozof, dramaturg i pisarz od urodzenia związany z Francją, znany z tworzenia krótkich, wzruszających opowiastek, niekiedy porównywanych nawet z „Małym Księciem”.

Po chorym na białaczkę Oskarze, któremu pani Róża dodawała skrzydeł, przyszło mi spotkać się z Momo – Żydem, który mając 11 lat prowadzi dom i chodzi na „dziwki”. Co więcej, otwarcie o tym mówi i sam używa tego jakże wdzięcznego słowa. Rodzice Momo, a właściwie Mojżesza, rozeszli się gdy ten był malutki. Mama zabrała starszego brata i odeszła. Momo został z nic nie wartym ojcem, który w krótce również postanawia zostawić syna. Na szczęście Mojżesz nie zostaje zupełnie sam. Oprócz koleżanek lekkich obyczajów pozostaje mu również pan Ibrahim – sklepikarz przez wszystkich nazywany Arabem. Momo od miesięcy kradnie Ibrahimowi konserwy, a kiedy do sklepiku zagląda prawdziwa Brigitte Bardot, okazuje się, że Ibraham o kradzieżach wie, co więcej, nawet je popiera. Co kieruje starym sklepikarzem? Otóż, to co w życiu najważniejsze. Chęć niesienia dobra, uśmiechu i spełnienia nie tylko swoich marzeń, ale i marzeń innych ludzi.

„Pan Ibrahim i kwiaty Koranu” to opowieść o szczęściu, nadziei, uśmiechu i podążaniu prostą ścieżką do raju. Ibrahim to prosty człowiek o wielkim sercu, który w obliczu smutku bliskiego gotowy jest na heroiczne czyny, gdyż „tak jest w jego Koranie”.

To było moje drugie spotkanie ze Schmittem i wiem już, że nadzieja podszyta smutkiem to jego specjalność. Podobnie jak w „Oskarze i Pani Róży”, w tej opowiastce również spotykamy się ze śmiercią. Jest to jednak śmierć łagodna, śmierć, która nie jest niczym strasznym czy niezwykłym. Jest to śmierć uśmiechnięta i życzliwa, która zabiera z tego świata człowieka spełnionego i pogodzonego z losem.

Książka francuskiego autora, mimo, że traktująca o poważnych rzeczach, napisana jest z poczuciem humoru i lekkością. Przystępny język, duże litery i niewielka ilość stron czyni z niej świetny przerywnik pomiędzy dobrym romansem, a wciągającym thrillerem. Polecam ją wszystkim tym, którzy czasem lubią odłożyć książkę i mieć głowę pełną przemyśleń. Na pewno wielu z nas odnajdzie w niej odpowiedzi na nurtujące pytania.