Nieskończone bicie serca recenzja

Przyznaję, że ważniejsza od okładki książki jest dla mnie jej zawartość. Jeśli zaintryguje mnie opis fabuły, nie ma raczej siły, która odwiedzie mnie od przeczytania danej książki. Tak też było w przypadku "Nieskończonego bicia serca" Allesio Puleo. Dwie dziewczyny połączone tajemnicą związaną z przeszczepem tkanek, motyw pamięci komórkowej i śledztwa w sprawie handlu narządami zrobiły na mnie tak duże wrażenie, że bez wahania poprosiłam o egzemplarz recenzencki (tu dziękuję Wydawnictwu Muza za propozycję), mimo, że z założenia książka reprezentuje literaturę młodzieżową, z którą zazwyczaj mi nie po drodze.

Ylenie to 20-latka, która właśnie straciła w tragicznym wypadku swojego chłopaka Alexa.Dziewczyna cierpiała na nieuleczalną chorobę serca i mógł uratować ją tylko przeszczep tego organu. Dawcą okazał się Alex. Ylenie cierpi, ponieważ mimo powrotu do zdrowia utraciła jedyny powód, który trzymał ją przy życiu, gdyż z Aleksem planowali wspólną przyszłość. Kiedy pogrążona w rozpaczy dziewczyna zagląda na swój profil w serwisie społecznościowym znajduje wiadomość od tajemniczej Giorgi, która twierdzi, że zna szczegóły z życia Alexa i podejrzewa, że zostały jej przeszczepione rogówki z jego oczu. Gdy dochodzi do spotkania dziewcząt, zaczyna łączyć je wspólna tajemnica i wyjątkowa więź. Wspólnie z grupą przyjaciół, młodym lekarzem i policjantem wpadają na trop wyjątkowo niebezpiecznego procederu - nielegalnego handlu narządami. Próbując ustalić przyczyny dziwnych wizji, które nawiedzają Giorgię, młodzież demaskuje wielki spisek. A w międzyczasie oddaje się rozrywkom...

Zastanawiam się, czy to aby na pewno dobry pomysł, by młodsza młodzież sięgała po tego typu książki, ale w sumie niewiele rzeczy mnie już dziwi. Nie tak, że uważam się za jakąś strażniczkę moralności, ale w książce dużo jest opisów różnych seksualnych wyczynów młodych bohaterów, widać ich emocjonalną niestabilność, a w zasadzie trudno wywnioskować z czego ona wynika, bo warstwa psychologiczna jest bardzo płytka. W zasadzie od połowy mamy do czynienia z konstrukcją opartą na dialogach, która gna akcję do zakończenia, pisanego mam wrażenie na kolanie. Temat, który miał niewiarygodny potencjał zupełnie zatracił się w zupełnie nieprawdopodobnych zwrotach akcji. Niezmiernie denerwowało mnie pisanie o 20-latkach mieszkających z rodzicami i zachowujących się jak nastolatki obawiające się z jednej strony gniewu starszych (rodziców, dziadków, braci), a z drugiej porywających się na różnorakie ryzyka, jakby nie było prawa, niebezpieczeństwa i żadnych konsekwencji.

Zawiodłam się na tej książce, nie wiem w zasadzie komu ją mogę polecić...