Pałac tajemnic recenzja

Niepewność, tajemnica, zdrada, a także kolejno odkrywany motyw, to duże atrybuty kryminałów. Lubię być zaskakiwana co chwile nowymi informacjami, które w mniejszym bądź w większym stopniu wpływają na śledztwo. Agnieszka Pietrzyk w swoim dziele: „Pałac tajemnic” skumulowała wszystkie te cechy, dzięki którym, to dzieło czyta się jednym tchem.

Alicja Prus wynajęła lokal w barokowym pałacu von der Groebenów, w którym aktualnie znajduje się dziesięć mieszkań gminnych. O tej kobiecie wiemy tyle, że postanawia zebrać informacje na temat okrutnego morderstwa, które miało miejsce w owym pałacu przed dwoma miesiącami. Pod jednym dachem pomieszkuje dziewięć różnych rodzin i każda z nich niesie ze sobą własną historię i ukrywane sekrety. Kto mógł zabić rosyjskie małżeństwo Reznikowów i gdzie znajduje się ich córka Sonia?Wiadomo, że zabójcą jest jeden z mieszkańców pałacu.

Alicja Prus przedstawiła się wszystkim lokatorom jako pisarka i każdej z rodzin przekazała swoją debiutancką książkę z autografem. Każdą rozmowę ze swoimi aktualnymi sąsiadami nagrywała, aby mieć dowody. Próbowała z każdym nawiązać dobry kontakt, jednak nie ze wszystkimi to się udało. Jak już wyżej wspomniałam, każda z rodzin niesie za sobą różne historie życiowe. Uważam, że bohaterka książki wcale nie miała łatwego zadania. Lokatorzy na pierwszy rzut oka wydawali się naprawdę uczciwymi osobami, którzy mniej lub bardziej lubili zamordowaną rodzinę. Każdy przedstawiał swoją wersję wydarzeń w taki sposób, jakby podejrzewał innego mieszkańca pałacu o popełnione przestępstwo. Spowodowało to u mnie niemały mętlik w głowie, gdyż z końcem każdego rozdziału zaczęłam osądzać inną osobę o morderstwo rodziny Reznikowów i wymyślałam coraz to nowsze motywy zbrodni. Autorka książki zmusza czytelnika do tego, aby analizował każdą wypowiedź poszczególnych mieszkańców pałacu i oceniał na ile jest ona prawdopodobna i prawdziwa.

„Musisz patrzeć na każdego mieszkańca pałacu przez okulary z kalcytu. To pozwoli ci widzieć dwie twarze, twarz poczciwego lokatora i twarz mordercy.”

Rozwiązanie całej zagadki zaskoczyło mnie, ponieważ o tych ludziach nie umiałam wcześniej pomyśleć jako o potencjalnych zabójcach. Co nimi kierowało, tego nie mogę zdradzić, ale powiem szczerze, że autorka pokazała, że ma bardzo dużo pomysłów. Wydaje mi się jednak, że bohaterce za łatwo poszło to śledztwo, że za szybko dowiedziała się wszystkiego. Pani Agnieszka Pietrzyk mogła nieco dłużej potrzymać czytelnika w napięciu. Brakowało mi momentu grozy i niepewności na końcu. Samo zakończenie odbiorca otrzymuje niczym na tacy. Jednak to mnie w żaden sposób nie zniechęciło do całej powieści.

Muszę przyznać, że pani Agnieszka Pietrzyk całkowicie podbiła moje serce swoim stylem pisania. Książkę czytało się niesamowicie szybko, a także nie mogłam się od niej oderwać. Nie umieściła w swojej powieści żadnego zbędnego wydarzenia. Wszystko było spójne, a także – co jest bardzo dla mnie ważne i podejrzewam, że nie tylko dla mnie – nie było momentu, który by mnie po prostu nudził. Autorka posługuje się bardzo przyjemnym dla oka stylem. Także prowadzenie narracji pierwszoosobowej było bardzo korzystnym zabiegiem dla ogółu. Przez to czytelnicy mogą dowiedzieć się więcej o bohaterce, mimo tego, że pisarka wcale nie zamieściła w swojej książce wielu fragmentów monologu myślowego głównej postaci.

O bohaterce – Alicji Prus czytelnik dowiaduje się, że ta ma dobry kontakt z ludźmi i umie się dostosować do ich sposobu bycia. Potrafi wzbudzić zaufanie u innych, dzięki czemu z łatwością może zebrać potrzebne jej informacje. Odbiorca wie również, że Alicja jeździ co kilka dni do swojego ojca, który jest pasjonatem książek, a także to, że jej małżeństwo nie jest całkiem udane. Mimo tego, że z samą bohaterką nie dało się za bardzo zżyć, to muszę stwierdzić, że pani Agnieszka Pietrzyk stworzyła bardzo ciekawą i konkretną postać, która wie czego chce i dąży do tego uparcie.

„Pałac tajemnic”, to naprawdę dobry kryminał, który przeczytałam z wielką przyjemnością. Autorka stworzyła bardzo ciekawy klimat, przez co miałam wrażenie, że jestem jedną z mieszkanek owego pałacu na Mazurach. Jeżeli ktoś lubi powieści owiane tajemnicą, a także zagadką historyczną, to serdecznie polecam tę pozycję literacką.