Fałszerka obrazów recenzja

Nie zawsze sięgam po typowe kryminały i thrillery, w których trup ściele się gęsto, a grono podejrzanych jest potężne. Lubię też zaczytywać się w nieszablonowych kryminałach z wątkiem obyczajowo - sensacyjnym, w których fabuła osnuta jest wokół sztuki. Tym razem sięgnęłam po Fałszerkę obrazów z dziełami Degasa w roli głównej.

Claire po aferze ze swoim mentorem mimo ukończenia studiów malarskich została wykluczona z artystycznego świata i cienko przędzie. Niespodziewanie dla niej samej w jej pracowni zjawia się znany i potężny handlarz sztuki. W zamian za indywidualną wystawę w jego światowej sławy i prestiżowej galerii proponuje kobiecie sfałszowanie obrazu namalowanego przez Degasa. Po krótkim wahaniu i niepełnej zgodzie z sumieniem niespełniona malarka wyraża zgodę. Claire jest zafascynowana dziełami mistrza i w jego obrazie z lat 90’ XIX dostrzega niepokojące szczegóły. Rozpoczyna ciche dochodzenie.
Czy aby nie fałszuje fałszywki?
Czy oszust nie nabija w butelkę oszusta?
A może intryga sięga czasów samego Degasa?

Intryga skonstruowana jest wokół autentycznych wydarzeń. 18 marca 1990 miało miejsce włamanie do Isabella Stewart Gardner Museum w Bostonie, w wyniku którego złodzieje udający policjantów ukradli 13 dzieł sztuki warte 500 milionów dolarów. Swoje ramy opuściły obrazy Vermeera, Rembrandta, Maneta i właśnie 5 prac Degasa. Barbara Shapiro przedstawiła własne fikcyjne (a może nie mijała się z prawdą) rozwiązanie zagadki zuchwałej kradzieży jednego z obrazów. Prace nigdy nie zostały odnalezione, ale czy na pewno? Autorka zachęciła do samodzielnego poszukiwania wiadomości na ten temat oraz snucia własnych spekulacji.

Lektura uczy odmiennego patrzenia na sztukę, na obraz jako taki, na jego kompozycję, warstwy, strukturę, grę świateł i cieni, paletę barw. Zapoznałam się z malarstwem olejnym, wykonywanych przez rzeczoznawców testach autentyczności. Można było też się sporo dowiedzieć o życiu i twórczości Edgara Degasa, działalności patronki artystów Isabelli Stewart Gardner, która stworzyła słynne bostońskie muzeum z dziełami sztuki z własnej kolekcji oraz o najsłynniejszych fałszerzach.

Początkowo akcja rozwijała się w żółwim tempie, co wcale nie oznaczało, że lektura była nudna, ale wystarczył jeden niespodziewany zwrot akcji i książki już nie dało się odłożyć. Atmosfera gęstniała, a bohaterom mocno kibicowałam, mimo iż nie wszystko, co robili, było moralne, a główna bohaterka czasem drażniła mnie swoją naiwnością, szczególnie w retrospekcjach, w których poznawaliśmy jej życie 3 lata wstecz. Niestety i tym razem trafiły się literówki, jednak nie aż tak często by mocno zirytować. Reasumując, fikcyjna fabuła mieszała się z faktami, a mało znany mi świat artystów, muzealnych i galeryjnych wystaw i handlarzy sztuką wciągnął i zaciekawił.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Arkady.