Owsiki recenzja

Tomasz Siwiec "Owsiki".

W pewnej oczyszczalni ścieków dochodzi do nielegalnych rzeczy, czemu winny jest Franek. Franek, mistrz masturbacji, popierający prawicę, gnębiący LGBT. Franek, który zaczyna zaspokajać swoje potrzeby oglądając filmiki pornogejowskie. Do oczyszczalni wlewa się gówno pochodzenia zwierzęcego, a dokładniej, od zwierząt, na których przeprowadzane są eksperymenty. Nie pozostaje to bez echa, bowiem szef przyjeżdża, a Franek ratując własną skórę, część gówna wylewa do rzeki, wiecie... Jest burza, nikt nie zauważy... Tak samo jak on nie zauważył, że na palcach, którymi sobie ulży, znajduje się owsik.. jego żywot zostaje przypieczętowany.

Sucha Beskidzka! No jakżeby inaczej! Powrót w wielkim stylu. Wszystko to wina wody pitnej, w której pełno jaj owsików. Owsików nie zwykłych, bowiem zmutowanych. Większych, groźniejszych, które człowieka traktują jako pewien przystanek. Sucha Beskidzka znów jest zagrożona! I tylko Tomek i Dominik mogą ją uratować. Menele, przyjaciele, ludzie, którzy dotknęli dna, pijący tanie i mocne piwko, a także tanie wino, jaboooolll...

Ludzie padają jak muchy. Są zżerani od środka, a także na zewnątrz, po tym, jak już owsiki wyjdą dupą, pępkiem, uszami, ustami, a nawet oczami... Epidemia, zaraza. Swędzenie odbytu, ból brzucha, wymioty. I mamy wypadki, samobójstwa. I nikt nie wie dlaczego, skąd to przylazło... I nikt nie wie, czy ktoś zostanie przy życiu.

O ja. To była jazda bez trzymanki. Historia łyknięta na raz, z mdłościami, takimi prawdziwymi, gdzie ręką trzeba było hamować odruch wymiotny. Historia obleśna, pełna fekaliów. Wymiotów, kału, wijących się białych robaków. Do tego pełna humoru, bowiem bohaterowie Tomek i Dominik skradli show (nie... Nie będę spojlerować).

Historia nie dla każdego... Osobiście myślałam, że po ukochanych Dzikach, bardziej obleśnie być nie może. I tu zonk! A bo może! Zdecydowanie może! Myślałam, że jestem wytrzymała, serio. Zdziwienie... Bo autor znów mnie zaskoczył. No jasne, że pozytywnie, aczkolwiek... Sami wiecie. Wciąż czuję mdłości... Obiadu nie tknę. Kolację... Może! Tak więc nic więcej pisać nie muszę.

Czytasz na własną odpowiedzialność!