Gabinet luster recenzja

Oto "Gabinet luster", miejsce gdzie w krzywym zwierciadle odbija się zniekształcony obraz naszej rzeczywistości. Gdzie wszystko jest iluzją.

Przemysła Żarski zabrał mnie w podróż do przeszłości Ady, w której znika jej przyrodni brat Irek. Nie wiedziałem dokąd mnie to zaprowadzi, czego tak naprawdę doświadczę. Ciekawość jednak wygrała.
Zanurzyłem się w tę opowieść całym sobą ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Historia została mi opowiedziana oczyma dwójki rodzeństwa: Ady i Igora. Rozpoczęła się onaw 1999 roku na leśnej polanie w górach, by przynieść mnie do roku 2019. To właśnie w tym czasie posadowiony został główny nurt tej opowieści. Choć wracaliśmy do wspomnień z 1999 roku, by poznać prawdę, by skonfrontować się "z przeszłością, złym snem, który rozsiadł się w głowie i powracał w najmniej spodziewanych momentach". Podążałem śladem Ady, chociaż istnieliśmy w dwóch równoległych rzeczywistościach – ja w bezpiecznym kokonie tu i teraz, Ada w traumatycznych doświadczeniach z dzieciństwa.

Po kilku latach nieobecności w rodzinnej wiosce, Ada powraca na moment, by stawić czoła demonom, które ściągały ją w otchłań. Odkąd wyjechała do Wrocławia próbowała odciąć się od tych myśli, zamknąć przeszłość i żyć codziennością, w której się znalazła. Przeszłość jednak dała o sobie znać. Ściągnęła do parteru. Przygniotła. Odbierała dech.

Przemierzając tę opowieść strona po stronie zastanawiałem się "gdzie jest granica dzieląca wiarę od złudzeń. Nadzieją od pobożnych życzeń"? Moje myśli zaprzątała refleksja "ile z tego, co pamiętamy z dzieciństwa, jest prawdą, a ile dopowiadamy sami, tworząc szczelny kokon, w których chcemy się owinąć, aby zatrzymać wyłącznie dobre wspomnienia".

Ta czytelnicza "podróż" była dla mnie ogromnie bolesna. Z czytanych stron dowiedziałem się o okrucieństwach i bólu jakich doświadczył w dzieciństwie Irek, o przeszłości, która go ubezwłasnowalniała i odzierała z godności. Szukając z Adą wyjaśnień tego co się stało w przeszłości, zapadając się przy "w grząskim bagnie półprawd i niedomówień" dowiadywałem się o lękach, które również i ją niszczyły.

Z każdym przeczytanym słowem, zdaniem, stroną nakrywał mnie koc iluzji – fałszywego dzieciństwa, złudzenia szczęśliwej rodziny...
Autor zgotował mi niezły bagaż emocjonalny. Powrót do przeszłości Ady i Irka okazał się koszmarem, w którym nigdy bym nie chciał się znaleźć. On mnie pochłonął, strawił i wypluł. Napędzany złymi emocjami nie radziłem sobie z tym. Wpadałem w paranoję. Nie wiedziałem co jest wspomnieniem, co snem, a co majakami.
Zakończenie tej historii pozostawiło mnie z dość smutną refleksją: "– U nas zło ma zawsze twarz obcego. Trudno pogodzić się z tym, że przez lata lekceważyliśmy oskarżenia, napędzaliśmy złe emocje I oswajaliśmy się z nimi, nie zauważając niepokojących sygnałów ".
Czy aby na pewno "zło ma zawsze twarz obcego? "

Polecam! Czytaj!