Wszystko, czego nie zrobiliśmy razem recenzja

Gdy temperatura zaczyna wzrastać, a świat okrywa się pierwszymi promieniami słońca, dzięki którym natura budzi się do życia, wiemy, że nadchodzi wiosna. Z czym jednak wam się ona kojarzy? Co macie przed oczami, kiedy wyobrażacie sobie pierwsze ciepłe dni w roku? Co czujecie po zrzuceniu z siebie zimowych kurtek?

Wiosna jest dla mnie zwiastunem nowego początku i symbolem odradzających się nadziei. Kojarzy mi się z pięknem, radością, żywymi kolorami i mnóstwem energii do działania. Właśnie tego nowego startu potrzebuje również Róża, główna bohaterka najnowszej książki Klaudii Bianek. I wszystko byłoby w porządku, ponieważ autorka ma niebywale wielki talent do pisania, a samą historię czyta się z przyjemnością i absolutnie nie ma żadnego powodu do jej odkładania na później, ale... No właśnie jest "ale".

Róża zmaga się z traumą po utracie ukochanego. Ból i żal, które odczuwa popychają ją do różnych, często nienormalnych, a na pewno niesmacznych zachowań. Bohaterka wyjeżdża w podróż do Londynu okłamując bliskich co do prawdziwych pobudek swej wycieczki. Teoretycznie ma podszkolić swoje umiejętności językowe, praktycznie zamierza poznać życie jakie wiódł jej narzeczony w trakcie delegacji przed wypadkiem. I tu jeszcze nie ma dramatu. Dziewczyna chce otrząsnąć się z traumy, więc jako czytelniczka powinnam jej wiernie kibicować. Co więc stało się, że nie potrafię tego zrobić ?

Róża zdecydowanie po utracie ukochanego wykazuje skłonność do zaburzeń psychicznych i zwyczajnie widać, że nie przepracowała ani trochę sytuacji w której się znalazła. I ok w pisaniu kryminałów Klaudia Muniak nie ma sobie równych. Mimo wszystko swój talent w kreowaniu postaci z thrillerów medycznych przełożyła na główną bohaterkę najnowszej książki i przez to zamiast czytać powieść obyczajową ciągle czekałam aż Róża zamorduje biednego, już i tak wykorzystanego Łukasza. Bo co zrobiła Róża ? Otóż postanowiła, że najlepiej będzie zbliżyć się do kolegi swojego zmarłego narzeczonego, śledzić go, stalkować jego media społecznościowe, poflirtować z nim (może trochę nieumyślnie), a na koniec, kiedy już wszystko się rypło skorzystała z tego, że chłopak się w niej zakochał. Miłość do Łukasza nie byłaby niczym złym, gdyby tylko ten od początku wiedział kim jest nowopoznana dziewczyna i relacja opierałaby się na prawdzie, a nie tylko na chęci poznania życia, które wiódł zmarły Emil.

Poza moim brakiem sympatii do Róży książkę mimo wszystko polecam, ponieważ jak już wspominałam czyta się ją z zaangażowaniem i przyjemnością i poza tym, że w drugim tomie mógłby być z tego kolejny thriller to nie mogę się do niczego doczepić ani też nie chcę.