Oszustka recenzja

Życie czasami przenika bólem niemocy. Każdy wie, jak to jest, gdy ten ból zalewa nas jak fala. Wstyd, upokorzenie, a prawda wydaje się zbyt trudna, by ją znieść. Uciekamy w kłamstwa. Próby porzucenia tego co było, nie zawsze przynoszą oczekiwane rezultaty. Najlepiej rozpocząć nowe życie z czystą kartą. I chociaż czuje się brzemię tamtych dni i niemożliwe jest zagubienie tożsamości, wymazanie wspomnień to wpada się w otchłań oszustwa. Jest jak śmierć tego kim się sobie wydawaliśmy. Naznaczenie, cień blizny na sercu. Odcinasz się, pozbywasz emocji, kamieniejesz i zamrażasz. Aż zgniły fundament domu rozpada się, a zagubiona przeszłość powraca i szczuje podstępnie doprowadzając do zguby.

Wystraczy jeden dzień, jedna chwila, by życie wywróciło się do góry nogami. Przed domem Marty pojawia się kobieta, w której rozpoznaje swoją matkę. Ostatni raz widziała ją dwanaście lat temu. Wspomnienia powracają. Ciąg dziwnych zdarzeń doprowadza do rodzinnego miasta. Przeszłość, którą porzuciła, daje o sobie znać i chce zburzyć poukładane i szczęśliwe życie.

Wybornie klimatyczny thriller. Autorka maluje słowem obrazy akcji. Plastyczny styl przenosi do rzeczywistości Marty i pozwala zanurzyć się w jej świecie.

Pośród deszczowych dni docierają wspomnienia. Przeszłości nie da się wymazać. Boli każdego dnia. Można ją ukryć, zatuszować, zasłonić, ale zawsze pozostanie świadomość tego co pod spodem. Pomimo dobrego życia i pozostawienia całego zła młodych lat za sobą, wewnętrzne demony zrodzone z doświadczeń, przypominają o sobie. Stają na straży, aby nie dopuścić do wyzwolenia. Dręczą.

Bohaterka musi wrócić do Wrocławskiego Trójkąta naznaczonego złem i uporać się z piętnem przeszłości. Mrok i tajemnica zabierają czytelnika w wir podszytych strachem zdarzeń. Każdy, absolutnie każdy jest kłamcą. Zakłada maski, by ukryć prawdy, które pozornie ratują życie i z czasem wpadają w toksyczną przepaść.

Powieść osacza dreszcze niepokoju i nerwowością chwili. Atmosfera z każdą kolejną stroną staje się coraz bardziej mętna i wciąga w sam środek wydarzeń. Niewidzialne łapy zła zaczynają sterować życiem bohaterki.

Aleksandra Śmigielska umiejętnie wprowadza chaos i zgrabnie wyprowadza nas na manowce. Pozornie prosta intryga okazuje się skomplikowana. Wiemy, że zaraz coś się wydarzy, a sekrety wyłaniają się i oplatają spiralą niedomówień. Prawda musi wybrzmieć, by objawić nagie fakty.

Autorka zahipnotyzowała mnie tą historią i wywołała wiele wzruszeń, bo moja miłość do psich przyjaciół jest bezgraniczna.

Doskonały debiut. Chcę więcej, jestem urzeczona. A Wy czytajcie! Gorąco polecam.