Ostatnie słowo recenzja

A gdyby tak książkę w książce umieścić?
Historię w historii, śmierć w śmierci.
Gdyby nadać jej bieg, emocjami obdarzyć,
otoczyć ją bólem zaginionego dziecka,
gęstym klimatem ją okryć?
A gdyby tak...
małą dziewczynkę ubrać w śliczny płaszczyk?
Gdyby zachwycić się jej blond włoskami,
powrócić do obrazu,
w którym powinna się znajdować,
a w którym jej nie ma.
Zniknęła. Zaginęła. Przepadła.
Dwie siostry. Ania. Matylda.
Tej jednej zabrakło.
I pękło matczyne serce z bólu.
I oszalał ojcowski umysł z rozpaczy.

A gdyby tak maski zdjąć z ich twarzy,
po kolei ludzkie przywary odsłonić?
Początkiem historii czyjeś życie zakończyć,
wytaplać się w niepokoju, mroku.
Gdyby tak nienawiść ukazać,
tę najsilniejszą, największą z możliwych?
Cierpienie zmieniło się w rozpacz,
rozpacz w nienawiść,
a ta w niewinną śmierć.

I przyjdzie czas, że...
z ostatnim słowem koniec nadejdzie
i mocą swoją duszę przerazi.
Z ostatnim słowem cierpienie odejdzie
i siłą swoją prawdę wyrazi.

„ Ostatnie słowo ” oplata zmysły istotą dziecięcej krzywdy.
Niepokoi lepiącym się do skóry i ciasno do niej przylegającym klimatem tajemniczości. Ukazuje przewrotnie jak cienka granica dzieli prawdę od ułudy, rzeczywistość od wyobraźni, realizm od złudzenia. Kreśli wymiar uczucia nienawiści największej jaką można poczuć; najmocniejszej, jaką duszę swoją można nakarmić i najmroczniejszej, prowadzącej do niebywałego zła. Uwydatnia wypływające z ludzkiej duszy emocje, kiedy człowiek zdany jest na cierpienie i stratę dziecka. Ubiera te odczucia w emocjonalny płaszcz, który człowiek przywdziewa w sytuacji poczucia zagrożenia.

Autorka inteligentnie i z dozą napięcia wodzi czytelnika za nos, prowadząc go intrygującą ścieżką motywu „ książki w książce ”. Powołuje do życia dwie opowieści, ubogacając je w obrazy pełne wrażliwości i emocjonalności, dreszczu niepokoju i aury szarości, by ukazać istotę ciemnej strony ludzkiej natury. A ta bywa przerażająca i przenikająca zmysły. Bywa ciemna i prowadząca do tragicznych wydarzeń. Polecam bardzo.