Ostatnie piętro recenzja

"Ostatnie piętro" to najnowsza propozycja od brytyjskiej autorki Louise Candlish.

Życiowym priorytetem Ellen Saint jest rodzina, którą zawsze stawia na pierwszym miejscu. Ma dwójkę wspaniałych dzieci i kochającego męża, niestety jej szczęście nie trwa wiecznie. Jej sielankowe życie burzy nowa znajomość jej syna, Lucasa. Kieran, bo o nim mowa, powoli ciągnie na dno syna Ellen i doprowadza do nieszczęśliwego wypadku. Kobieta czuje się bezsilna, popada w obłęd i postanawia na własną rękę wymierzyć sprawiedliwość...

"Ostatnie piętro" to thriller psychologiczny, w którym spokój i szczęście kochającej się rodziny rozsypuje się, jak domek z kart na oczach matki, która nad życie kocha swoje dziecko. Kobieta czuje się pewnym sensie bezradna, bo nie może zamknąć swojego syna w czterech ścianach. W końcu to już prawie mężczyzna, który małymi krokami wkracza w świat dorosłych. Z jednej strony czytelnikowi udziela się ten niepokój bohaterki - strach o dziecko, ale z drugiej strony widzimy jej nadopiekuńczość i obsesje kontrolowania. Co sprawia, że chwilami mamy odczucie, że to ona jest tym "złym" bohaterem z książki. Warto dodać, że historie widzimy z perspektywy dwóch osób Ellen i Vic, ojca Lucasa. Oczywiście główne spojrzenie na całą "sprawę" poznajemy z punktu widzenia Ellen, ale gdy historia zostaje przedstawiona oczami Vic, dochodzimy do pewnych wniosków: Czy ta kobieta przypadkiem za bardzo nie przesadza w pewnych momentach? Wychowywanie i bezpieczeństwo nie oznacza kontrolowania i braku wolności. Czy przypadkiem jej nadopiekuńczość nieświadomie jeszcze mocniej popchnęła Lusaca w objęcia Kierana? W końcu lata młodości rządzą się swoimi prawami, a "młodzi" nie lubią zakazów - działa to na nich jak płachta na byka. Muszę przyznać, że książka zaciekawiła mnie do tego stopnia, że szybko ją pochłonęłam - może nie było w niej wielki zwrotów akcji, ale wzbudziła we mnie jakieś emocje. W tej całej historii pozostaje jednak nutka niepewności i tajemniczości, bo tak naprawdę nigdy do końca się nie dowiemy, co tak naprawdę wydarzyło się felernego wieczoru. Mamy tylko przypuszczenia i słowa Kierana, ale... Czy tak naprawdę wiemy, kiedy chłopak mówi prawdę? No właśnie...