Ostatnia piosenka recenzja

Siedemnastoletnia Ronnie nie jest zachwycona pomysłem spędzenia całego lata poza NY, razem ze swoim ojcem, który opuścił rodzinę dawno temu.
Wraz z młodszym bratem Jonahem przyjeżdżają do nadmorskiego miasteczka.
Ronnie po smętnym przywitaniu idzie poszukać ciekawszego zajęcia, niż siedzenie w domu z rodziną.
Zjawia się na meczu siatkówki, gdzie przez przypadek wpada na nią przystojniak Will.
Na molo poznaje także gotkę, Blaze włóczącą się z podejrzanym towarzystwem jakim są Marcus i dwoje jego sługusów Teddy i Lance.
Dziewczyna nie zdając sobie sprawy z tego w jakiej grupie ludzi się znalazła, robi wszystko na złość ojcu.
Po jakimś czasie ścieżki Ronnie i Willa się krzyżują.
Od tej chwili zaczyna coś między nimi iskrzyć.
Bohaterka dowiaduje się wielu rzeczy na temat swojego ojca, jego przeszłości. Powoli poznaje gorzką prawdę oraz diametralnie zmienia się jej światopogląd.

Książka jest pisana utartym schematem.
Zbuntowana nastolatka zakochuje się w największym przystojniaku w mieście ze wzajemnością. Ich miłość jest wystawiona na kilka prób, które przezwyciężają.
Oczywiście odbywa się to pod znakiem wielu intryg, knutych przez min. Marcusa. Wtedy następuje zwrot akcji, szkoda że po większej połowie lektury.
Choroba Steva trochę zmieniła moje zdanie na temat Ostatniej Piosenki.
W zasadzie można się domyśleć co dolega ojcu Ronnie, ale tego wam nie zdradzę.

Pisana prostym językiem, przewidywalna, w większości nudnawa.
Mimo tylu moich uprzedzeń coś mnie w niej przyciągało.
Dotrwałam do końca.
W gruncie rzeczy nie żałuję. Ostatnie rozdziały są najlepsze.
I tu brawa za nie dla Sparksa.