Ostatni szef recenzja

Mafia - to słowo, które jeszcze kilkanaście lat temu nie schodziło z pierwszych stron gazet. Zorganizowane grupy przestępcze toczyły między sobą walkę o wpływy na ulicach całej Polski napadając, zastraszając a czasami też zabijając swoich konkurentów w biały dzień na oczach bezradnej policji. Nikoś, Pershing czy Słowik to pseudonimy lokalnych bossów o których pamięć nadal jest żywa, mimo iż większość z nich została zlikwidowana przez konkurencję lub trafiła do więzienia.
Ich losy do dziś są inspiracją dla filmowych twórców a wspomnienia byłych przestępców, jak chociażby książki Jarosława "Masy" Sokołowskiego, regularnie okupują pierwsze miejsca w zestawieniach sprzedaży.

Dlatego też jestem przekonana, że książka Douglasa Century "Ostatni szef. Prawdziwa historia najpotężniejszego przywódcy rosyjskiej mafii w Ameryce" spotka się z dużym zainteresowaniem czytelników. To historia życia Borysa "Biby" Nayfelda, człowieka, który od najmłodszych lat był na bakier z prawem. Urodzony w Związku Radzieckim, wychowywany przez dziadków, już od najmłodszych lat gardził uczciwą pracą. Wolał oszustwa, kradzieże, wymuszenia, które przynosiły szybki i dobry zysk bez minimum wysiłku. Nawet kilkuletni pobyt w kolonii karnej na Syberii nie skłonił go do powrotu na uczciwą drogę.
Gdy nadarzyła się okazja wraz z rodziną wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował swoja przestępczą działalność. Dzięki znajomościom i wrodzonemu sprytowi szybko małe szwindle zamienił na wielomilionowe przekręty finansowe. Stał się znaczącą postacią w strukturach rosyjskiej mafii, by z czasem stanąć na jej czele. Repertuar przestępstw był bardzo szeroki: od wielomilionowych oszust podatkowych poprzez handel narkotykami czy spektakularne kradzieże (diamentów, dzieł sztuki) po wymuszanie haraczy i egzekucja długów.

To opowieść o człowieku, który wybrał życie po stronie zła i zapłacił za to ogromną cenę. I nie mówię tutaj o kilku odsiadkach w amerykańskich więzieniach, ale o ogromnej samotności i pustce, z którą Borys Nayfeld musi się mierzyć pod koniec życia. Kiedy zgorzkniały mówi o utracie kontaktu z dziećmi i wnukami, wzbudza współczucie i żal. Bo co ciekawe, mimo całego zła, którego się dopuścił trzeba mu przyznać, iż jest fascynująca osobowością a czytanie o jego perypetiach były wciągającą czytelniczą przygodą.