Ostatni azyl recenzja

Seszele, rok 2010. Uzbrojona grupa napada na dom byłego oficera rosyjskiego wywiadu. Ich łupem padają skarby skradzione z moskiewskiego muzeum i sejfów KGB. Z pozoru błaha sprawa zaczyna zataczać coraz szersze kręgi i wzbudzać zainteresowanie brytyjskich, polskich i rosyjskich sił. Rozpoczyna się wyścig z czasem...

Pomimo, że posiadam egzemplarz papierowy książki przesłuchałam jej w formie audiobooka. I był to chyba słuszny wybór, bo już od lat nie czytałam tak "przegadanej" powieści. Po bardzo mocnym i intrygującym początku będącym zapowiedzią ciekawej intrygi szpiegowskiej dostajemy mocno "rozwodnioną" opowieść. Raz, że książka pomimo swej niewielkiej objętości ma całą masę wątków pobocznych, które mają marginalny wpływ na fabułę (a nawet nie mają go wcale, bo spokojnie można by było je usunąć). Dwa, ilość dodatkowych wątków, przeskoki czasowe i masowe wprowadzanie kolejnych bohaterów powoduje, że główna opowieść traci na znaczeniu i w paru momentach wręcz się gubiłam w próbach zorientowania się w tym wszystkim i w zapamiętaniu wszelkich powiązań (później okazywało się, że trudziłam się nadaremnie, bo jak już wspomniałam nie wszystko było istotne). Trzy, pomimo wielu interesujących wydarzeń Autor zdecydował się nie relacjonować ich na bieżąco, a niejako z odtworzenia, bo o większości zdarzeń dowiadujemy się nie w momencie, gdy nasi bohaterowie przeżywali je, a dopiero gdy o nich opowiadają siedząc bezpiecznie w restauracji (dlatego twierdzę, że jest to najbardziej przegadana książka jaką czytałam, bo pomimo wydarzeń, które obejmują swym zasięgiem kilka krajów i dzieją się na przestrzeni lat to bohaterowie głównie w niej siedzą i jedzą i rozmawiają o swoich przeżyciach).

"Ostatni azyl" był dobrą historią do przesłuchania i szybkiego zapomnienia. Nie jest to zła powieść, ale nie ma też w sobie nic, co wyróżniłoby ją na tle innych, co sprawiłoby, że będę o niej pamiętać dłużej niż do momentu sięgnięcia po kolejną książkę.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.