Oskar i pani Róża recenzja

Już od pierwszych zdań "Oskara..." wiem,że to książka dla mnie. Książka dla zagubionych w życiu. Można powiedzieć,że trochę taki kopniak w tyłek - bo przecież inni mają gorzej niż ja. Jednak ogólny wydźwięk książki jest inny. Dla mnie to opowieść małego chłopca o urokach życia - o wierze, miłości i życiu. W prostych słowach - bo przecież Oskarek ma tylko 10 lat - widzimy jak małe dziecko, nie do końca świadome swojej choroby staje się "dojrzałym mężczyzną". Chłopak pogodził się z chorobą, dostrzega kruchość życia i stara się cieszyć każdą chwilą, która mu zostaje - nie mając żalu do nikogo,że ma go tak mało.
Dla mnie " Oskar i pani Róża" ma specjalną, specyficzną i prywatną wymowę. Myślę,że warto przeczytać tą książkę, nawet jeśli nie interesuje Cię tematyka egzystencjalna czy przemijanie. Po prostu - to bardzo wartościowa książka, mówiąca o ważnych rzeczach oczami dziecka. Bo Oskar to przecież zwykłe dziecko, które "mieszka" w szpitalu, jego rodzice to "kompletni debile", a rozumie go tylko ciocia Róża, która namawia go do korespondencji z Bogiem...