Siostrzeniec Czarodzieja recenzja

Zastanawialiście się kiedyś, jak powstała Narnia? Dlaczego Łucja mogła tam przejść za pomocą zwykłej (a może nie?) szafy? Jak to się stało, że ludzie tam zamieszkali? Zadałam sobie te pytania tuż po ukończeniu „Lwa, czarownicy i starej szafy”. Na szczęście autor „Opowieści z Narnii” przyszedł mi z pomocą tomem 6, „Siostrzeńcem czarodzieja”.

Digory Kirke przeprowadził się do domu swojej ciotki z powodu śmiertelnej choroby matki. Londyn nie przypada mu do gustu, jednak szybko zaprzyjaźnia się z mieszkającą nieopodal Polą Plummer. Z powodu dżdżystych wakacji dzieci zwiedzają strychy pobliskich domów. Przypadkowo lądują w zakazanym pokoju wuja Digory'ego- Andrzeja. Ten posyła ją podstępnie do Innego Świata, dopiero później tłumacząc jej przyjacielowi, że jedyną możliwością powrotu jest zielony pierścień, który ma jej dostarczyć. Dzieci budzą się w Lesie Między Światami i już wkrótce odkrywając w nim portale do innych rzeczywistości. Tym sposobem dostają się do zniszczonego Charnu, gdzie Digory nieumyślnie budzi do życia złą królową Jadis. Pomimo starań dzieci, obdarzona wielką mocą kobieta towarzyszy im z powrotem na Ziemię i wywołuje wielkie zamieszanie. Digory przenosi ją z powrotem do Lasu, jednak zabiera z sobą również dorożkarza, jego konia i wujka Andrzeja. Chcąc wtrącić Czarownicę z powrotem do Charnu, wybierają zły portal. W nowym miejscu są świadkami powstania Narnii.

W tej części zachwycił mnie proces formowania się nowej krainy. Moc tych słów była prawie namacalna: wywoływała dreszcze, przenosiła do innego świata. Przy opisach ludzkich bohaterów autor jest dość obiektywny, natomiast przy fantastycznych postaciach już nie: są albo dobre, albo złe. Skojarzyło mi się to z baśniami. Książka w przystępny sposób objaśnia niektóre problemy filozoficzne.

"Wszystkie rzeczy zawsze działają zgodnie ze swoją naturą. [...] Wszyscy otrzymują to, czego pragną, lecz nie zawsze przynosi im to radość i szczęście."*

„Siostrzeniec czarodzieja” jest odpowiedzią na pytania, które mnie wcześniej dręczyły. Klimatem przypomina mi pierwszą część, dlatego wydaje mi się trochę lepszy od poprzedniego tomu.


* "Siostrzeniec czarodzieja", wydawnictwo Media Rodzina, strona 191