Opowieści makabryczne recenzja

"Opowieści Makabryczne" wydają się dosyć szczególną pozycją. Oto komiks zawierający pięć strasznych historii, stylizowanych na publikowane przez EC Comics, groszowe opowieści grozy z lat 40-tych i 50-tych. Przez osobliwe opowiastki prowadzi nas gnijący, potwór - kościotrup występujący w roli narratora, zwracając się do nas per "dzieciaczki". Jakby rodem wyciągnięty z telewizyjnych "Opowieści z krypty". Dzięki niemu, w „Dniu ojca”, mamy okazję poznać skrywającą mroczny sekret rodzinę Granthamów, której mściwa ciotka płaci najwyższą karę za ojcobójstwo. Półgłówek Jordy Verrill w dosadny sposób uświadamia nam, jak nie należy postępować przy pierwszym spotkaniu z obcą formą życia. Dwóch profesorów z uniwersytetu Harlock odkrywa w zapomnianym składziku skrzynię, którą wykorzystują do pozbycia znienawidzonej żony jednego z nich. Zdradzony mąż, w „Jak zostać na fali”, przykładnie karze kochanków, stając się jednocześnie ofiarą własnego, przebiegłego planu. Na koniec Upiór przedstawia nam Upsona Pratta i jego obsesję na punkcie karaluchów, która nie kończy się dla niego zbyt dobrze.
W żadnej z pięciu opowiastek nie uświadczymy szczęśliwego zakończenia, ale jako hołd złożony dawnym komiksom sprawują się doskonale. Dzięki temu, że w komiksie maczał palce sam mistrz horroru Stephen King, grozę przeplata tu czarny humor i groteska, które osobiście uwielbiam u Kinga. Mamy tu dobrze zaznaczone tło obyczajowe oraz dobrze nakreślone postacie. Komiks wydano pierwotnie w 1982 roku. Niemal od razu przeniósł go na mały ekran George A. Romero. Ekranizacja "Creepshow" na pewno jest doskonale znana miłośnikom pisarza z Main - możliwe, że nawet bardziej niż komiksowy pierwowzór.
Godna uwagi jest znakomita i oddająca ducha lat 50. szata graficznej"Opowieści makabrycznych", stworzonej przezBerniego Wrightsona i jego ówczesną żonę –Michel a także okładka Jacka Kamena.To na prawdę znakomita robota! Zarówno klasyczny styl, kolory, jak i papier offsetowy oraz miękka oprawa podkreślają stylizację komiksu.
Osobiście zakochałam się w tym klimacie. Śmiało mogę stwierdzić, że komiks to nie lada gratka dla każdego kingomaniaka i fana horroru.