Opowieść podręcznej. Powieść graficzna recenzja

🩸 Jeszcze kilka lat temu, czytając „Opowieść podręcznej” Margaret Atwood pomyślałabym, że to tylko przerażająca fikcja literacka, w której kobiety, ukazywane są jako maszyny rodzące. Przykro mi to powiedzieć, ale niestety nasze państwo zmierza w kierunku, fikcyjnego świata autorki. Sama spotkałam się wielokrotnie, z tekstami rówieśników „kobiety nie powinny mieć praw, one są tylko od rodzenia dzieci.” Spotkałam się z takimi osobami, które były bardzo młode, nawet niepełnoletnie, ba to byli uczniowie gimnazjum. Zastanówmy się, czy korzystny byłby dla mężczyzn świat z „Opowieści podręcznej”. Dla jakieś części na pewno, w końcu mieli zapewnione „kochanki”, które mieli zapłodnić, a co z całą resztą? Czy okrzykniecie człowieka niekobietą, tylko dlatego, że nie może mieć dzieci, lub dziecko urodziło się z wadami jest okej? Teraz sobie wyobraźcie, że nagle nie możecie pracować, nie macie dostępu, do własnego konta bankowego. Od tego czasu należycie do państwa, nie jesteś już żoną, ani matką, twoim życiowym zdaniem jest płodzenie dzieci.

🩸 „Wszystko, co noszą Podręczne jest czerwone. To kolor krwi, który nas określa.” Jak odbierać tak niepokojąca powieść? Jak podejść ze spokojem do książki, która ukazuje nam, do czego w tym momencie dąży nasze państwo. Jak zapomnieć historie Fredzi, uwierzcie mi, że po przeczytaniu tej powieści, nie spojrzycie już na świat tak samo, a sam strajk kobiet nabierze innego znaczenia. Całą historie tak naprawdę wyrwaną z kontekstu, poza wiedza o mężu i córce głównej bohaterki nie wiemy o niej za dużo, ale widzimy paskudny świat, w którym kobiety traktowane są jak zło koniecznie własnymi oczami, widzimy emocje, które towarzyszą bohaterce. Mamy tak naprawdę otwarte zakończenie, bohaterka mogła przeżyć, mogła uciec, mogła zostać zesłana do kolonii. Margaret Atwood stworzyła niepokojąca antyutopie. Jakiś czas temu przeczytałam dwie powieści Orwella, „Folwark zwierzęcy” i „Rok 1984”, zarówno jedna jak i druga, strasznie mną wstrząsnęły, tak samo stało się po lekturze „Opowieści podręcznej”. Po zakończeniu nie wiedziałam co powinnam ze sobą zrobić, tak bardzo wpłynęła na mnie ta historia, nie chce takie życia dla siebie, swoich dzieci i wielu innych kobiet. Chce żyć w wolnym kraju, chce moc chodzić do pracy, chce ubierać się tak jak mi się podoba i przede wszystkim chce być sobą. Wydaje mi się, że wszystkie kobiety, ale tez mężczyźni (w końcu widzimy jak czuja się faceci pozbawieni larytasów komendantów, są pozbawieni żon i dzieci, a ich życie opiera się głównie na pracy.), którzy popierają aktualnie działania polityczne, pozbawiające kobiet pewnych praw, powinni to przeczytać.