Wanda recenzja

Podziwiam ludzi z pasją. Takich którzy przesuwają granice i realizują marzenia często, niestety, kosztem swojego życia i zdrowia. Mnie takie ekstremalne wyczyny nie kuszą co nie oznacza że nie potrafię ich docenić i schylić głowę z szacunkiem nad wysiłkiem takich śmiałków.

Wanda Rutkiewicz nie miała pasji, ona sama była pasją. Żyła dzięki górom i dla gór odstawiając na boczny tor wszystkie inne aspekty życia (rodzinę, dom, pracę zawodową, przyjaźń i miłość). Zdobywanie kolejnych szczytów było jej życiem poza którym nie miała tak naprawdę nic innego. Śmierć od początku jej przygody ze wspinaniem czaiła się gdzieś z boku. I w końcu zebrała żniwo w roku 1992.

Anna Kamińska, ze znaną sobie dokładnością, wnikliwością i obiektywizmem kreśli sylwetkę Wandy Rutkiewicz: kobiety ambitnej, dążącej do celu mimo wszelkich przeciwności losu, pięknej, eleganckiej i potwornie samotnej.
„Wanda. Opowieść o sile życia i śmierci. Historia Wandy Rutkiewicz” to biografia totalna malująca sylwetkę bohaterki od dzieciństwa na Litwie po ostatnią wyprawę z której już nie wróciła. Oprócz niezbędnych w każdej biografii faktów mnóstwo tu wspomnień o Wandzie i rozmów z jej znajomymi, rodziną, byłymi partnerami życiowymi. Wspomnień z których rodzi się portret osoby dla której góry z pasji stały się ucieczka przez nieudanym życiem osobistym i zawiścią polskiego środowiska wspinaczkowego.
To ambicja i chęć „bycia zwycięzcą” pchała Wandę Rutkiewicz w góry, to było też powodem jej licznych konfliktów z kolegami po fachu bo wbrew pozorom wspinaczka to sport zespołowy. To w końcu ambicja, wbrew zdrowemu rozsądkowi i pogarszającej się kondycji fizycznej, zaprowadziła ja na Kanczendzongę z której już nie wróciła.

W książce Anny Kamińskiej nic nie jest tylko czarne lub tylko białe. Mnóstwo to odcieni szarości, trudnych prawd i nieprzychylnych sądów. Jednak to dzięki temu biografia ta żyje, wzrusza czytelnika i nie zostawia go obojętnym.
I choć biografie mają to do siebie że wiemy „jak to się skończy” to ostatni rozdział o śmierci alpinistki wprawił mnie w dygot. Dawno już nie czytałam tekstu który tak by mnie poruszył. A wszystko to bez epatowania drastycznymi szczegółami i tanią sensacją.

Tą książka autorka udowodniła iż jest świetną pisarką: pracowitą, wrażliwą i ciekawą ludzi. Nic tylko czytać.