Sekretne życie pszczół recenzja

„Szczególną cechą świata jest to, że kręci się dalej bez względu na to jakie spotkają nas nieszczęścia.”

Lily Owens młoda bohaterka i narratorka powieści nie ma łatwego dzieciństwa. Wychowuje się bez matki, w domu pełnym przemocy, z ojcem tyranem i agresorem. To jeden z wielu wątków tej powieści. Mamy też niejasną historię śmierci mamy dziewczynki, która w przebłyskach pojawia się we wspomnieniach bohaterki i tajemniczy wizerunek Matki Boskiej. Dodatkowo, wszystkie wymienione wydarzenia rozgrywają się na tle wielkiej historii. W Ameryce działa Martin Luther King, coraz częściej podnoszone są głosy przeciwko segregacji. Trwają dyskusje nad równouprawnieniem - to zmiany, których wielu nie chce zaakceptować. Zdarzają się akty agresji wobec osób kolorowych.

Właśnie po jednym z takich incydentów, Lily wraz z towarzyszącą jej czarnoskórą opiekunką Rosaleen, ucieka z domu. Wybiera się do miejscowości Tiburon w Karolinie Północnej. Dlaczego tam? Ta nazwa była zapisana na niecodziennym wizerunku Matki Boskiej, jednej z niewielu pamiątek, które jej pozostały po mamie.

Nasze bohaterki docierają do niezwykłego domu. W miejscu prowadzonym przez trzy czarnoskóre siostry, Lily odnajduje spokój, rodzinę o której od zawsze marzy i odkrywa prawdę o swojej mamie. Poznaje także tajniki sztuki pszczelarskiej. Właśnie wokół pszczół, pracy i miodu osnuta jest cała narracja.

„Sekretne życie pszczół” to powieść niezwykła. Napisana poetyckim, urzekającym językiem. Przekazuje prawdy uniwersalne i wciąż aktualne. Wielowymiarowa opowieść o sile przyjaźni, odwadze do podążania za marzeniami i mocy do wyrwania się z trudnych życiowych sytuacji. Poszukiwaniu własnej tożsamości i o roli natury w naszym życiu. Zawsze można być kowalem swojego losu. Trzeba mieć w sobie siłę, by przeciwstawić się tym, którzy nas krzywdzą. I chcieć zmiany.

Każdy rozdział tej cudownej historii otwiera cytat opisujący życie pszczół. Mamy okazję poznać te niezwykłe stworzenia i zaznajomić się z pszczelarstwem. Notabene, sztuka ta przeżywa w ostatnim czasie prawdziwy renesans. Ule pojawiają się nie tylko w ogrodach czy parkach, ale także na dachach w dużych miastach. W mediach często spotyka się informacje o miejskich pasiekach. Jest to wyraz tęsknoty do natury, ale i próba ocalenia miododajnych stworzeń.

Te książkowe nawiązania do pszczelego rodu mają w zamyśle tworzyć niezwykłą klamrę - metaforę ludzkich działań i zachowań. To jedna z tych opowieści, do których można wracać wielokrotnie. Za każdym razem odkrywając coś nowego. Mimo że porusza trudne tematy, nie brakuje w niej humoru. Całe przesłanie książki, także tchnie optymizmem. Książka jak plaster miodu. Pozycja godna uwagi.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.