Na szlaku szczęścia recenzja

Camino de Santiago to znany na całym świecie szlak pielgrzymkowy prowadzący do katedry w Santiago de Compostella w Hiszpanii. Nie ma jednej trasy tej niezwykłej pielgrzymki, a uczestnicy (ludzie wszelkich wyznań z całego świata, podróżujący samotnie lub w małych grupach) mogą dotrzeć do celu jednym z wielu szlaków. Szlak Camino wyznaczony jest muszlą świętego Jakuba, która jest także symbolem pielgrzymów. 
Camino podobno zmienia człowieka. Niektórzy swoją podróż odbywają tylko raz w życiu, inni wracają tu co roku.

Zoe i Martin w tym samym czasie trafiają do Cluny, skąd rozpoczynają swoją wędrówkę. Oboje mają za sobą trudną przeszłość i chociaż szlak pielgrzymkowy ma dla nich odmienne znaczenie, tak naprawdę jest dla nich podróżą w głąb własnej duszy i próbą zrozumienia przeszłości.
 Zoe i Martin wyruszają z Cluny jako obcy ludzie, natomiast droga bardzo ich zmienia i zbliża do siebie.
Wędrówka naszych bohaterów z założenia ma być samotna- jednak na szlaku biegnącym w tą sama stronę bardzo często wpadają na poznanych wcześniej  pielgrzymów oraz na siebie, co generuje różne śmieszne, przyjemne, ale i groźne przygody.

"Na szlaku szczęścia" to książka, która nie porwie czytelnika zawrotną akcją i nie dostarczy ekstremalnych wrażeń. To opowieść, którą czyta się powoli, co pozawala w jakiś sposób przejść samemu szlak Świętego Jakuba i zastanowić się nad własnym życiem. 
To książka płynąca leniwie, pozwalająca na rozmyślanie podczas lektury, oraz ukazująca naturę zwykłego, zagubionego człowieka. Myślę, że każdy z nas niejeden raz pogubił się na szlaku swojego życia. Taka wędrówka z samym sobą musi być niezwykłym doświadczeniem. Camino, choć jest drogą trudną i długą, każdemu pielgrzymowi pozwala odszukać swój spokój i doznać odnowy.