Szymek recenzja

„Szymek” autorstwa Piotra Kościelnego to książka, która na samym końcu zrobiła mi sieczkę z mózgu. Liczyłam na wciągający kryminał, jednak im więcej stron było za mną oraz im więcej sekretów z przeszłości wychodziło na światło dzienne, zaczęłam pojmować, że w tej książce chodzi o coś zupełnie innego - o drugie dno, które mnie zaskoczyło.

Wrocław, początek lat dziewięćdziesiątych. Piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo, rzucając się pod pociąg. Sprawa zostaje umorzona. Kilka dni później jego starszy brat Tomek także decyduje się na radykalny krok i skacze z dachu wieżowca. Wtedy prokuratura wszczyna śledztwo. Piotr Żmigrodzki – policjant borykający się z problemem alkoholowym i demonami przeszłości – stara się ustalić przyczyny takiego postępowania braci. Komisarz kilka lat wcześniej popełnił błąd, który doprowadził niewinnego człowieka przed oblicze kata, co odcisnęło piętno na jego psychice. Do wydziału trafia młody policjant. Razem z doświadczonym komisarzem zaczynają powoli odkrywać okoliczności śmierci Dąbrowskich.
Czy śledczym uda się ustalić, co było powodem decyzji nastolatków? Czy osoby winne samobójczej śmierci braci poniosą karę? Czy przeszłość ponownie da znać o sobie?

Wątku kryminalnego nie będę Wam opisywać, bo jak zawsze autor w tej kwestii wykonał kawał dobrej roboty. Bardziej chciałbym skupić się na wątku obyczajowym - problemie społecznym, który zmusił mnie do pewnych refleksji oraz do oderwania się od lektury. Sposób ukazania braku tolerancji do osób homoseksualnych oraz ukazanie przemocy fizycznej, czy psychicznej mocno mnie ruszyło. Może i nie brałam czynnego udziału w tej historii, to jednak wszelkie fragmenty przemocy przeżywałam całą sobą. Dodany do tego klimat lat 90., gdzie panuje bieda oraz bezrobocie, doprowadził do tego, że przez kilka dobrych godzin po skończeniu tej przygody czułam doła i nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić.

Jak widzicie, ten tytuł czytało mi się cholernie ciężko, ponieważ zamiast gęsiej skórki czułam wielki żal oraz złość przez postępowanie ludzi, którzy prawdopodobnie istnieją tylko w wyobraźni autora. Owszem, mam za sobą już kilka książek, które poruszają podobne problemy, jednak ta przez swój „niewinny” opis rozłożył mnie emocjonalnie na łopatki.

Czy książkę polecam? Jeśli lubicie sięgać po książki, który nie tyle co zapewnią Wam dobrą rozrywkę na kilka godzin, ale chwycą Was za serce oraz pozostawią pewną pustkę na samym końcu, to koniecznie sięgnijcie po ten tytuł. Pomimo, że znam już zakończenie tej historii, to prawdopodobnie nie jeden raz sięgnę po „Szymka”, by raz jeszcze przeżyć te wszystkie emocje.