Małgorzata Walewska recenzja

Ikona polskiej opery, śpiewaczka na wielu scenach świata, niezwykły mozosopran, który aż wbija w fotel. Aktualnie jurorka w telewizyjnym programie o śpiewaniu. Z niebywałą gracją, elegancją i taktem ocenia, tych, którzy wcielają w muzyczne role. Kim jest naprawdę? Wielką damą opery, czy zwykłą kobietą, która dzięki swojej determinacji spełniła dziecięce marzenie?

Bardzo lubię sięgać po biografię, bo można poznać artystę od innej strony. Zobaczyć kim jest, co go kształtuje. Dana postać staje się bliższa, często podczas lektury mam wrażenie, że staje się cichym obserwatorem czyjegoś życia. Towarzysze mu podczas dziecięcych lat, kibicuje, kiedy stawia pierwsze kroki na scenie, czy podtrzymuje na duchu w trudnych momentach życia. Tak było i tym razem. " Małgorzata Walewska " to książka napisana wspólnie przez artystę i jej przyjaciółkę. Zażyłość relacji widać podczas prowadzenia wywiadu. Pytania nie są sztampowe, wręcz sztywne, tak że czuć mur pomiędzy rozmówcami. Tutaj tego nie ma. Podczas lektury miałam poczucie, że przysłuchuje się rozmowie dwóch koleżanek, które po latach rozłąki spotykają się na kawie i wspominają dawne lata.

Taki sposób prowadzenia narracji sprawia, że przez książkę się płynie. Czyta się ją z niesamowitą lekkością, pomimo że nie brakuje momentów, które nie wywołują uśmiechu na twarzy. Takich jak śmierć, czy choroba. Książka to zapis artystycznej drogi mezosopranistki. Wraz ze śpiewaczką operową cofamy się w przeszłość. Do czasu jej narodzin, dzieciństwa i okresu studiów. Towarzyszmy jej podczas występów we Włoszech, Austrii, czy Stanach Zjednoczonych. To niesamowita opowieść o wyrzeczeniu, ciężkiej pracy i oddaniu się swojej pasji. To również zajrzenie, co dzieje się za kulisami wielkich światowych scen i poznanie, jak tworzy się widowisko, które oczarowuje widzów.

"Walewska" to lektura idealna na zimowy czas. Otula, przenosi w inny, bardziej kolorowy świat. I pokazuje, że trzeba podążać za marzeniami, bo one sprawiają, że życie jest piękne i radosne.