Piękny recenzja

Nie jeden raz sama siebie strofowałam, by nie oceniać książki po okładce. By sięgać po książki i na własnej skórze przekonać się, czy są warte poświęconego im czasu, a peany na obwolucie o ich wysokiej sprzedaży adekwatne z odbiorem i wartością. Takie powieści często mają wiele zastrzeżeń – moich, prywatnych. Ale, po „Pięknego” sięgnęłam bez uprzedzeń. Postanowiłam złapać książkę z całym jej powieściowym „dobytkiem inwentarza”.

Efekt?

Pokrótce fabuła kreśli się tak – ona ratuje go z wypadku, on odwdzięcza się tym, że daje jej pracę w jednej ze swoich firm. I wydawałoby się, że to polska wersja „Rozważnej i romantycznej” zmiksowana z baśnią o Kopciuszku. Jednak, prócz romantycznych nadziei na starcie, wraz z upływem stron, nic więcej nie pozostaje. Fabuła zatraca się w seksualności bliskiej pruderii, alkoholu i porannym kacu. Czytanie mierzi. Czujesz odór alkoholu, smród wymiocin i poranną suchość w ustach. Elegancka Natalia każdy wieczór spędza na imprezowaniu bez limitu, bez zachowania własnej godności i przyzwoitości. I pewnego razu, podczas takiej libacji, dzwoni do Dominika. Tupet sięga zenitu, tym bardziej, że to ich pierwsze spotkanie od czasu pamiętnego wypadku, a Dominika jest pijana w sztok. Bełkocze, docina, kokietuje. Ale kobieta upojona alkoholem? To nie jest ani eleganckie, ani estetyczne, ani warte naśladowania. Tym bardziej, że Natalia nie zmienia swojego zachowania, a jej relacje z szefem pozostawiają wiele do życzenia.

Autorka, Agnieszka Kraśniewicz jest przykładem, że okładka wymuskanego elegancika może idealnie współgrać z treścią. To polska wersja „50 twarzy Greya”. Polskie poletko wydawnicze ma takich powieści wiele i wszystkie one są pisane wedle jednego schematu. Tu nie ma zaskoczenia, nie ma ciekawości, nie ma nawet dobrego gustu, czy szacunku do odbiorcy. Zastanawiam się, jak owa fabuła ma się do rzeczywistości. Jak pracownica poważanej firmy może się tak zachowywać nie tyle w stosunku do samej siebie, ile do szefa? Jak można do niego dzwonić w samym środku nocy i bełkocząc prosić o jego przyjazd? Jak można uprawiać wyuzdany seks z kimś, kogo się spotkało po raz drugi, czy trzeci?

„Piękny” to książka, która nic nie wnosi. Oburza, zadziwia w negatywnym tego słowa znaczeniu i mierzi. Nie znajduję w niej nic z naszej realności. Do tego dochodzi świadomość braku szacunku bohaterki do samej siebie. Kobieta bez godności.