Ogród recenzja

Petra Dvořáková to autorka wielokrotnie polecana mi przez bookstagramowiczów. Gdzie się nie obejrzę słyszę o jej kreacji bohaterów, podejściu do tematów trudnych czy odwadze w opisach. Jej „Wrony“ to jedna z najczęściej czytanych powieści wydawnictw kameralnych, a choć jestem przekonana o wadze zawartej tam treści, to po kilku stronach książkę odłożyłam z myślą: „może kiedyś“. Po premierze „Ogrodu“ postanowiłam dać autorce kolejną szansę, w nadziei, że może tym razem prosty, bezkształtny język mnie nie odrzuci i przyznaję, że po części tak było. Bo powieść przeczytałam i ją doceniłam, ale sam styl, jakim Petra się posługuje? To już inna historia. Akurat do mnie nie trafia nawet w najmniejszym stopniu i oddala mnie od opisanych wydarzeń, ale to problem skrajnie subiektywny, warty przez Was zignorowania. A to dlatego, że cała reszta wywarła na mnie spore wrażenie.

„Czasami miewam wrażenie, że im bliżej raju człowiek się znajduje, tym bardziej mu do niego śpieszono.“

Dvořáková opisała historię księdza, którego konserwatyzm kapłanów, powierzchowność wiernych i ogólna obłuda w kościele zawiodły, więc postanowił odejść od stanu duchowego. Zamieszkał w odziedziczonym domu i postanowił żyć NORMALNIE. Tyle że problematyczni wierni podążali za nim, jego przeszłość stała się tajemnicą, a podjęcie pracy zawodowej bez doświadczenia, jakim faktycznie mógłby się pochwalić, stanowiło wyzwanie. Nowa codzienność stawiała mu kłody pod nogami, a wszystko to i tak miało okazać się niczym w porównaniu do tego, co miał o sobie odkryć.

„Ogród“ zawiera rozważania na temat wiary i stosunku ludzi do kapłanów, trudną relację z ojcem czy nieustanną walkę z pragnieniem, które jest jednym z najbardziej odpychających zboczeń. Wokół tych trzech tematów kręci się fabuła, a zdradzenie szczegółów oznacza zepsucie lektury kolejnym osobom. Jest to lektura trudna, mocno odpychająca, a perspektywa głównego bohatera dla niejednej osoby będzie nie do przetrwania. Ale jest on jednostką na tyle dobrze skonstruowaną, że warto dać powieści szansę. To jej największy atut (może nawet jedyny, jaki faktycznie jestem w stanie w pełni docenić).

przekł. Mirosław Śmigielski