Okno z widokiem recenzja

Przy­sło­wie mówi, że nie można oce­niać książki po okładce — ja z przy­mru­że­niem oka mogę powie­dzieć / napi­sać, że tym razem po pro­stu nie mogłam wziąć sobie do serca tego zale­ce­nia, gdyż okładka jest nie­zwy­kle uro­cza, koja­rząca mi się z odpo­czyn­kiem oraz mie­sza­niną siel­skich wido­ków, sma­ków i zapa­chów i sta­nowi zna­ko­mite pod­łoże dla całej fabuły książki Okno z widokiem.

Czy­tel­nik udaje się do Malow­ni­czego — nie­zwy­kłego mia­steczka, w któ­rym znaj­duje się kapliczka ze świę­tym Anto­nim i to wła­śnie tutaj wszystko się zaczyna.

Róża, pra­cow­nik aka­de­micki szu­ka­jąc spo­koju i ucieczki od wła­snych pro­ble­mów, odwie­dza bab­cię. Z odpo­czynku jed­nak nici — oka­zuje się, że w oko­licy poja­wia się zagad­kowy inwe­stor, który ku roz­pa­czy głów­nej boha­terki oraz miesz­kań­ców mia­steczka, pla­nuje prze­pro­wa­dze­nie w nim „małej rewo­lu­cji”. Róża, niczym agent czy detek­tyw, roz­po­czyna dzia­ła­nia zmie­rza­jące do uda­rem­nie­nia nad­cho­dzą­cej katastrofy…

W powie­ści nastę­puje swo­ista podróż w cza­sie — ujaw­nione zostają zaska­ku­jące fakty z życia rodzin­nego Róży, a pra­cu­jąca na tere­nie mia­steczka grupa stu­den­tów arche­olo­gii doko­nuje iście zadzi­wia­ją­cego odkrycia.

Jakiego? Tego warto dowie­dzieć się samo­dziel­nie, się­ga­jąc po nową powieść Mag­da­leny Kordel.

Oso­bi­ście dotych­czas nie zetknę­łam się z twór­czo­ścią tejże autorki, jed­nak teraz wiem, że na pewno jesz­cze do niej powrócę. Z tego, co prze­czy­ta­łam w sieci wynika, że Okno z wido­kiem nie jest pierw­szą powie­ścią autorki, któ­rej fabuła roz­grywa się w Malow­ni­czym, ale na szczę­ście dla mnie, opi­sy­wana książka sta­nowi auto­no­miczną, zro­zu­miałą jed­ność, będącą lekką, zna­ko­mitą pozy­cją książ­kową na jakieś… dwa wieczory.

Kiedy myślę o tej książce odczu­wam nie­kła­maną sym­pa­tię i cie­pło — uwa­żam, że pomimo całej swo­jej „pro­stoty” w dobrym tego słowa zna­cze­niu, nowa książka Mag­da­leny Kor­del na pewno NIE jest infan­tylna i bez wąt­pie­nia stanowi(ła) dosko­nałą pro­po­zy­cję, która towa­rzy­sząc mi (naj­czę­ściej) w wie­czor­nych “posie­dze­niach” książ­ko­wych, wpro­wa­dziła do nich odro­binę słońca :)