Gad. Spowiedź klawisza recenzja

Strażnik więzienny raczej nie zazna w pracy spokoju, gdyż każdego dnia musi stanąć twarzą w twarz z ludźmi, którzy potrafili dopuścić się najokrutniejszych, najbardziej ohydnych zbrodni... a na dodatek wielu z nich nie postrzega wyrządzonych krzywd jako czegoś złego i nie mają z tego tytułu nawet najmniejszych wyrzutów sumienia. Nie każdy poczuwa się do winy, mnóstwo zatrzymanych uważa, że postąpiło właściwie. Jednak, niekiedy jest o wiele gorzej, ponieważ niektórzy więźniowie, po wyjściu na wolność, pragną znowu poczuć to... to, co czuli w momencie odbierania komuś zdrowia lub życia... i oni nie zawahają się przed niczym bo silniejsze jest pragnienie, by ponownie zatracić się w tych jakże potwornie makabrycznych odczuciach. Dla takich osób prawdopodobnie nie ma już ratunku i nawet długotrwała terapia resocjalizacyjna niewiele daje. Niestety, nie każdemu da się pomóc. Inni zaś są na tyle zdeterminowani, by przynajmniej na chwilę opuścić mury więzienia, iż decydują się na ryzykowny czyn, jakim jest połknięcie dużych przedmiotów (np. widelce, łyżki) lub ostrych sprzętów typu igły, żyletki czy noże. Zrobią dosłownie wszystko, by choć na chwilę zmienić otoczenie... i nie ważne, że tym miejscem będzie szpital. Dodatkowo, sporo z nich próbuje później ucieczki, która praktycznie zawsze kończy się niepowodzeniem. I tego wszystkiego muszą pilnować strażnicy... jest co robić, szczególnie, jeśli brakuje pracowników, a nowi niechętnie garną się do tego zawodu. Pretendenci do tego zawodu oraz ci zatrudnieni koniecznie nieustannie muszą mieć oczy dookoła głowy, stalowe nerwy oraz sprawnie radzić sobie w kryzysowych sytuacjach. Tu liczą się opanowanie i nie uleganie wpływom z otocznia. Nie jest łatwo pracować z tak specyficzną grupą ludzi, jaką są sprawcy przeróżnych przestępstw.

Książka-reportaż ukazująca z czym na co dzień zmaga się gad, czyli funkcjonariusz Służby Więziennej. Nie jest to praca łatwa ani prosta... szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że z roku na rok chętnych do pracy w tym zawodzie jest coraz mniej... a aresztowanych systematycznie przybywa. Do tego dochodzi również niewydolny system, który pozwala, by osadzeni mieli więcej przywilejów niż pracownicy. Czy da się ocenić, co do tego doprowadziło? Dlaczego tak się dzieje? Jak odbija się to na odczuciach zarówno odbywających karę pozbawienia wolności, jak i tych, którzy ich pilnują? Czy w przyszłości jest jakaś szansa na poprawę? Czy kiedyś będzie lepiej...?