Gabi i Uwe. Mój dziadek zginął w Auschwitz. A mój był esesmanem recenzja

Czy jest możliwa miłość pomiędzy wnuczką więźnia Auschwitz a wnukiem esesmana? Czy taka relacja ma szanse przetrwać, kiedy rodzinne tajemnice zostają odkryty? Co w sytuacji, kiedy historia pomimo upływu lat wciąż jest w nas. A te i inne pytania z pewnością musieli odpowiedzieć sobie Gabi i Uwe.

Gdy tylko zobaczyłam okładkę, wiedziałam, że muszę poznać historię kobiety i mężczyzny. Zdmuchnąć kurz i odkryć rodzinne tajemnice, które przez lata nie chciały bądź nie mogły ujrzeć światła dziennego. Skrzętnie skrywane w archiwum, zatopione w umysłach najstarszych, tych, którzy pamiętają dziadków głównych bohaterów. Po chichu liczyłam na ogrom wzruszeń, ciekawe życiorysy. Domyślałam się, że przelanie uczuć i emocji dla pary nie będzie łatwe. Będzie niosło za sobą ogromny bagaż wstrząsających doświadczeń. Czy ta książka pozwoliła mi choć trochę poczuć, to co odczuwali Gabi i Uwe?

Z bólem serca muszę stwierdzić, że ta pozycja to ogromny zawód. Jest napisana w sposób, który mnie nie przyciągnął. Przez pierwsze 60 stron miałam wrażenie, że czytam o tym samym. Autor w kółko powielał, to co już napisał, tylko zmieniał słownictwo, a sens nadal był taki sam. W książce panuje ogromny bałagan. Raz mamy historie dziadka kobiety. W następnym zdaniu opowieść o drugim seniorze, a potem zataczamy koło i wracamy do opowieści o Michale. Wszystko to spowodowało, że w pewnym momencie ja już nie wiedziałam, co czytam i o kim czytam. Choć kilka fragmentów było dobrych. W książce znajdziemy opisy wszystkiego. Dosłownie wszystkiego. Szkoły, sąsiadów, rodziny tych sąsiadów, miasta, kultury, kuchni. Jaki to ma związek? Rozumiem, że Uwe von Seltmann chciał nakreślić szerszy kontekst całej opowieści. I uważam, że jest to całkiem słuszne posunięcie, ale czy naprawdę egzystencja rodziny sąsiadów jest czytelnikowi faktycznie potrzebna. Podczas czytania miałam tylko jedną myśli: dlaczego to jest takie złe. Przewracałam kartki z nadzieją, że każda zbliży mnie do końca.

Kiedyś usłyszałam, że kiedy piszesz nie na temat, to lepiej, żebyś w ogóle nie pisał. I myślę, że to idealne podsumowanie tej pozycji.