Szept recenzja

Dwa lata, sześć miesięcy, czternaście dni, jedenaście godzin. Tyle czasu Obiekt Sześć-Osiem-Cztery przebywa w zamknięciu, odizolowana od świata, w tajnym rządowym ośrodku Lengard. W tym czasie poddawana jest eksperymentom i próbom wydobycia z niej informacji. Ale ona milczy… Milczy, bo wie, co się stało, kiedy po raz ostatni przemówiła. Milczy, bo wie, że jest potworem, a nie ma ochoty skrzywdzić nikogo więcej.

Jane nie wie, jaki jest cel jej pobytu w Langard. Nikt jej tego nie wyjaśnił, nie wytłumaczył sensu. A ona wciąż nie wypowiada ani jednego słowa. Władze ośrodka chwytają się ostatniej deski ratunku. Przydzielają jej nowego opiekuna, Landona Warda. I dzieje się rzecz niezwykła: stopniowo, małymi kroczkami Ward zdobywa zaufanie Jane. Być może dlatego, że jako pierwszy dostrzega w niej człowieka? Kobietę? Traktuje z szacunkiem i troszczy się o nią? Prawie już zapomniała, jakie to uczucie. Jednakże ona dalej odmawia wypowiedzenia choćby jednego słowa. I milczy aż do momentu, kiedy mała dziewczynka niemalże ginie pod kołami autobusu. Wtedy zadziałał instynkt. Od tego momentu zaczyna się szkolenie, nauka jak panować nad swoimi mocami, jak nie krzywdzić innych mówiąc. Jakież było jej zdziwienie, kiedy okazuje się, że w ośrodku jest więcej osób takich jak ona! To Mówiący, a ona jest jedną z nich. Czy Jane odważy się MÓWIĆ?

Czysta, prosta przyjemność. Tak mogę określić moje uczucia w trakcie i po zakończeniu lektury. Fenomenalny czasoumilacz, kartki, a w moim przypadku strony na czytniku, przewijają się same, a Ty czytelniku nie możesz się oderwać od lektury. Chcesz się dowiedzieć, jak historia się zakończy, i nie chcesz się tego dowiedzieć, bo to znaczy rozstanie z bohaterami, których przecież już tak bardzo zdążyłeś polubić. Będę bardzo czekać na kontynuację. Nie chciałabym tylko czekać zbyt długo 😊