Wichrowe Wzgórza recenzja

Pośród mglistych wrzosowisk, szelestu liści za oknem i półmroku izb, dzieją się rzeczy straszne i niesprawiedliwe. Opętany uczuciem niespełnionej miłości tyran znęca się nad dwójką młodych ludzi. To pokłosie zdarzeń sprzed lat. Na domiar złego Wichrowe Wzgórza nawiedza istota z zaświatów, gdyż przeklęta nie może zaznać spokoju. Kiedyś była panienką na dworze (Cathy) - córką właściciela Wichrowych Wzgórz, który z jednej ze swoich podróży przywiózł cygańskie dziecko (Heathcliff). Między Cathy i Heathcliffem szybko zrodziła się przyjaźń oraz miłość. Niestety chłopak nie był dla niej odpowiednią partią. Targana sprzecznymi uczuciami Cathy podjęła decyzję, która uruchomiła lawinę zdarzeń. Decyzję, która zaważyła nawet na losach następnego pokolenia.

Postać Heathcliffa od początku jest niepokojąca i pełna mroku. Autorka każe mu przeżywać uczucia miłości, namiętności i pasji, a jednocześnie odtrącenia i wyobcowania. Zrzuca na niego kolejne katastrofy, by w końcu udręczyć duszę zazdrością, nienawiścią i obłędem. Któż chciałby tak kochać? Któż chciałby być tak kochanym?