Tajny dziennik recenzja

Gdy moja nauczycielka polskiego ostentacyjnie pominęła poezję Białoszewskiego pomyślałam, że coś jest na rzeczy. I było. Od tamtej pory poeta ten urósł do rangi moich personalnych twórców wszech czasów (cóż to dla niego za wyróżnienie!) będąc wirtuozem słowa nieustannie urzekał mnie swoimi wierszami będącymi efektem finalnym finezyjnej formy i prozaicznej treści.
Niedługo potem pojawił się Tajny Dziennik, dzieło z góry okrzyknięte najważniejszym wydarzeniem literackim 2012 roku. Tylko ile w tym prawdy…

Sięgnęłam po Dziennik z myślą, że tą ponad 900 stronicową książeczkę pochłonę jednym tchem.
Sięgnęłam. Otworzyłam. Z książki wylała się krystaliczna prywatność poety, plamiąc mi umysł i podłogę.
Białoszewski opisuje tu własną rzeczywistość. Rzeczywistość, którą zdominowali znajomi pisarza. W jego treść wpisują się więc rekonstrukcje dialogów, zdarzeń, sytuacji i liczne retrospekcje z nimi związane. Nie zawsze zajmujące, pochłaniające, dydaktyczne, często owiane nudą i zmuszające do pobieżnego czytania, jednak całkowicie podporządkowane ludziom go otaczającym.
Nielicznie przewijają się momenty ciekawe dla przeciętnego, szarego, szukającego głębszych wrażeń odbiorcy. Momenty, w których Białoszewski, pozostając w towarzystwie samego siebie przybiera refleksyjny ton. Głównie jednak chodzi o momenty owiane erotyzmem, intymnością, niekiedy zahaczające o perwersję. Seksualna strona naszych realiów od zawsze pozostaje intrygująca, tym bardziej intensywna, homoseksualna rzeczywistość poety.

Tajny Dziennik wypaczył moją wizję przeciętnego dziennika, w którym dominuje atmosfera refleksji, a konkretne sytuacje przytacza się by zobrazować problem/wizję/rozterkę/cokolwiek, co prowadzi do głębszych wniosków.
W Tajnym Dzienniku Mirona Białoszewskiego zabrakło mi Mirona Białoszewskiego.
Tajny Dziennik to całkiem przeciętne wydarzenie literackie 2012 roku dla równie przeciętnego przedstawiciela człowiekowatych.

Podsumowując: Prozaiczna poezja Białoszewskiego wciąż dominuje nad jego prozaiczną prozą.