We mgle recenzja

Tytuł: „We mgle”

Autor: Lisa Gray

Cykl: Jessica Shaw

Gatunek: kryminał, sensacja, thriller

Wydawnictwo: Burda książki

Data wydania: 29.04.2020

Człowiek jest tak skonstruowany, że potrzebuje wiedzy o swoich korzeniach. Potrzebuje odkryć prawdę o tym skąd pochodzi i kim są jego rodzice. Jest nam to potrzebne do odkrywania i budowania naszej tożsamości. Taka właśnie potrzeba zaprowadziła Jessicę Shaw z Nowego Yorku do Eagle Rock, przeciwnego wybrzeża Stanów Zjednoczonych po śmierci jej ojca Tonny'ego. Częściowo znała prawdę o swojej matce, jednakże chciała się dowiedzieć więcej. Nie spodziewała się, że przy okazji (albo zrządzeniem losu) odkryje, że sama jest osobą zaginioną i wcale nie Jessicą, o czym była przekonana całe życie. Do tej pory twierdziła, że zaginieni: „nie żyją lub nie chcą zostać odnalezieni”. Odkryła, że „istnieje trzecia kategoria, która nigdy wcześniej nie przyszła jej do głowy. Nieświadomi własnego zaginięcia”. Czy Jessica, prywatna detektywką, odkryje prawdę? I co wspólnego ma jej matka, z zamordowaną w tym samym motelu 25 lat później studentką Amy Yong? Czy te sprawy się ze sobą łączą i w jaki sposób? Polecam odkrycie prawdy samemu.

W powieść Lisy Gray „We mgle” cała narracja powieści prowadzona jest w narracji trzecioosobowej (oprócz prologu), z perspektywy kilku bohaterów: Jessica - prywatnej detektywki, Pryce'a - policjanta rozwiązującego sprawę zabójstwa młodej studentki, Eleonor - matki Jessici, Amy Yong. W ten sposób czytelnik otrzymał thriller trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Kolejne wydarzenia wcale nie przybliżają czytelnika do odkrycia prawdy i poznania odpowiedzi, wręcz przeciwnie tworzą się nam kolejne pytania.

Lisa Gray w podróży „We mgle” zaprowadza czytelnika w najmroczniejsze zakamarki duszy i umysłu ludzi. Zadając mnóstwo pytań na pograniczu psychologii i filozofii. Czy jesteśmy w stanie zabić i z jakich powodów? Co jesteśmy w stanie zrobić w imię miłości? Jak sposób wychowania, nasze dzieciństwo wpływa na nasze dorosłe życie? Jak bardzo mogą boleć nieuleczone w nas rany? Czy nasza przeszłość, dzieciństwo determinuje to, kim i jacy jesteśmy jako dorośli? Czy to jednak my, będąc dorosłymi mamy wpływ na swoje życie i jesteśmy jego „sprawcami”? Mimo trudnych refleksji towarzyszących podczas tej podróży, po odkryciu prawdy, której szukała Jessica, poczułam ukojenie, dostałam nadzieję, że wszystko w naszym życiu jest takie, jakie być powinno, że jest dobrze i trzeba zaufać sobie oraz swojej intuicji.

Dysonans może budzić używanie przez tłumaczkę (niestety nie wiem jak jest w oryginale) używanie określenia „detektywka”. W mojej ocenie jest zasadne używanie tego feminatywu w kontekście tej historii, gdy jednocześnie mężczyzna policjant/detektyw prowadzi śledztwo i obie sprawy śledzimy w tej samej perspektywie czasowej.