Latarnia z Kiss River recenzja

 Jakiś czas temu przeczytałam pierwszą część cyklu latarni z Kiss River. Byłam mocno zawiedziona, tym jak poprowadziła Chamberlain wątki swoich bohaterów. Tym razem byłam ciekawa jak sobie poradziła z dziećmi Aleka i córką pamiętnej Mary.

1942 rok, XX wiek, Kiss River
Trwa II wojna światowa. Do Kiss River przybywa Straż Wybrzeża. 15-letnia córka latarników Elizabeth Poor zakochuje się ze wzajemnością w jednym ze stacjonujących żołnierzy. W tym samym czasie zostaje odnalezione ciało mężczyzny. Szybko staje się jasne, że to sprawka tajnego szpiega, pracującego dla Niemców. Młoda dziewczyna nie tylko przeżyje wielką miłość, ale także pozna zdrajcę.

Początki XXI wieku, Kiss River
Gina przebywa do Kiss River w celu odnalezienia zatopionej soczewki latarni morskiej. Ta zdobycz wyjątkowo ją interesuje z prywatnych pobudek. Bez żadnych pieniędzy, za to z wielką misją, wyrusza w obce miejsce. To właśnie tam poznaje i zaprzyjaźnia się z Clay’em i Lacey O’Neill. Gina nie ma pojęcia, jak bardzo ten krótki pobyt w Kiss River odmieni jej życie na zawsze.
 
Okropnie wymęczyłam się podczas lektury. Nudna, niemiłosiernie przewidywalna historia zarówno opisana z pamiętnika naiwnej smarkuli Elizabeth, jak i kłamczuchy Giny. I o tyle, co byłam w stanie wybaczyć ślepotę i głupotę młodej dziewczyny, tak nie potrafiłam znieść ciągłych krętactw starszej bohaterki. Nie rozumiałam jej, nie potrafiłam współczuć, a do tego ciągle mnie irytowała autorka podniecając się w kółko jej urodą. Rozumiem, że można opisać raz „piękno zewnętrzne bohaterki", ale Chamberlain grubo przesadziła! 

Wszystkim, którzy chcą skusić się tą nudną szmirą pani Chamberlain, polecam w pierwszej kolejności zapoznać się z pierwszym tomem. Ci sami bohaterowie, no i wielka tajemnica, która wyszła na jaw w poprzedniej części.