Odlecieć jak najdalej recenzja

Moje zafascynowanie twórczością Ałbeny Grabowskiej trwa w najlepsze. Po poruszających powieściach „Rzeki płyną, jak chcą” i „Najważniejsze to przeżyć” przyszła kolej na najnowszą propozycję autorki „Odlecieć jak najdalej”. Intrygującą powieść napisaną na trzy głosy, osadzoną w latach 60-tych XX wieku.

Ałbena Grabowska z niezwykłą subtelnością i realizmem szkicuje portret polskiej nastolatki, dojrzewającej w przerażającej i dusznej atmosferze lat 60-tych. I błędnym jest myślenie, że mowa tu wyłącznie o trudnym okresie historycznym w dziejach Polski. Autorka snuje przed czytelnikiem również historię bolesnej rodzinnej tajemnicy, która jak paskudzący się ropień, skaża osłabione więzi rodzinne.

Ola to dojrzewająca nastolatka. Twardo stąpająca po ziemi. Z wielkim marzeniem w sercu. Pragnie projektować i szyć ubrania. Chce uciec z Polski. Wyjechać na Zachód, który jawi jej się jako kraina wolności i swobody. Miejsce, gdzie można realizować marzenia i żyć spokojnie. Bez oddechu donosicieli na karku, bez wścibskich sąsiadów i smutnych panów podążających za człowiekiem krok w krok. Bez strachu, niepewności i zważania na każde wypowiadane słowo. Ola mieszka z babcią. W wyniku wydarzeń z przeszłości dziewczyna straciła ojca, a matka została umieszczona w zakładzie dla psychicznie chorych. Można odnieść wrażenie, że babcia nie jest przychylna kontaktom Oli z matką. Zadajemy sobie pytanie dlaczego, skoro sama odwiedza córkę w zakładzie i z uporem wciela w życie działania mające na celu „wyciągnięcie” córki z tego miejsca.

Bohaterkom Ałbeny Grabowskiej życie nieustannie rzuca kłody pod nogi. Wichry historii naznaczają los tych kobiet. Okrutny i trudny. Piętno rodzinnej przeszłości ciągnie się w ślad za nimi, naznacza i wpływa na ich życie. Dlatego też z tak ogromnym poruszeniem i uwagą śledzimy potyczki bohaterek z tym losem i trudną, niebezpieczną codziennością.

Ola, jej babcia pisząca listy do przebywającej w zakładzie córki i TW Czyżyk, tajny współpracownik bezpieki odkrywają przed czytelnikiem portret brutalnej rzeczywistości i doprowadzają w końcu do ujawnienia prawdy, która nie tylko pobudza wszystkie nasze zmysły ale i głęboko porusza serce.

Zakończenie tej znakomitej powieści pozbawia nas oddechu. Zaostrza apetyt na więcej. Pozostawia z tysiącem myśli w głowie.

Polecam.