Okruchy przeszłości recenzja

Fran jest zawodowym muzykiem - gra na tubie w różnych orkiestrach. Jeździ po świecie tam, gdzie akurat jest dla niej praca, czyli angaż. W Londynie zostawiła ojca, rzemieślnika - witrażystę (nie wiem, czy tak się nazywa ten zawód, a właściwie sztuka). Jej stosunki z ojcem nigdy nie były zbyt dobre. Nie pamiętała matki, która umarła, gdy Fran była bardzo malutka. Ojciec nigdy nie chciał rozmawiać z córką o matce, poznikały wszelkie zdjęcia, w ogóle nic o niej nie wiedziała - ani kim była, ani jak zarabiała na życie, nie znała nawet swoich dziadków ze strony matki. Stąd właśnie brały się nieporozumienia między córką a ojcem - brak rozmów o matce, zamknięcie się w sobie ojca.

To jest główna oś powieści. Wątki poboczne też są bardzo ciekawe - tworzenie witraży - etapy prac wydały mi się bardzo ciekawe, nie miałam pojęcia, jaka to praca stworzyć witraż. Po lekturze tej książki nabrałam ogromnej ochoty na posiadanie pięknej lampy z witrażowym abażurem, ale gdy znalazłam ceny, to już mi się odechciało:) Ale teraz na pewno będę inaczej patrzyła na witraże. Nie tylko w kościołach.

Kolejną ważną rzeczą poruszoną w tej powieści jest historia rodziny - jak ważna jest rodzina dla człowieka. Ojciec, babka - chcemy wiedzieć, kim jesteśmy, skąd pochodzimy, szukamy swoich korzeni. Lubię powieści o poszukiwaniach korzeni, dlatego może tak bardzo spodobała mi się ta książka.
Wątek miłosny jest, że tak powiem, mało oryginalny, ale nadaje uroku całości. Jak zwykle obdarza czytelnika licznymi emocjami - od oczekiwania, radości, po złość i bezradność. Obserwacje wahającej się Fran, a potem brnącej w zły związek - o tak, to jedna z zalet tej całkiem dobrej powieści.

Bawiłam się przy niej świetnie, dowiedziałam się czegoś nowego (witraże), przeżyłam sporo emocji - polecam książkę wszystkim, którzy lubią czytać dla przyjemności.