Ostatnia z dziewcząt Moon recenzja

Lizzy odkąd pamięta chciała być niewidzialna. Ignorowała swoje zdolności. Od zawsze uciekała przed dziedzictwem jej rodu. Przed ośmioma laty opuściła rodzinny dom i siedlisko zwane Moon Girl Farm, rozpoczynając zupełnie inne życie w Nowym Jorku. Jednak przeznaczenia nie da się oszukać…

Po śmierci swojej ukochanej babci wraca do Salem Creek. Jedzie tam z zamiarem jak najszybszego sprzedania farmy , jednak już na miejscu przekonuje się, że sprawa nie będzie taka łatwa. Przy okazji tej sentymentalnej podróży próbuje rozwikłać zagadkę śmierci dwóch młodych dziewczyn. Winą za ich śmierć społeczność Salem Creek obarczyła Altheę Monn. Mimo braku jednoznacznie obciążających dowodów, babcia naszej bohaterki przez całe życie boryka się z niechęcią mieszkańców. Oni wydali wyrok. Nasza bohaterka szybko przekona się, że nie da się być osobą niezauważalną jeśli nosi się nazwisko Moon, a śmierć Althei nie obaliła muru nienawiści.

Więcej nie zdradzę, by nie psuć przyjemności odkrywania tej opowieści. To zgrabnie napisana historia, łącząca w sobie cechy powieści obyczajowej i romansu z lekkim zabarwieniem kryminalnym. Chociaż zakończenie było przewidywalne, a zagadka kryminalna łatwa do rozwikłania, czasu spędzonego z książką nie uważam za stracony i w przyszłości chętnie powrócę do Salem Creek. To miejsce magiczne i urzekające.

Dla mnie najwartościowszy był wątek przemiany głównej bohaterki. Ta buntownicza istota, która odrzucała rodzinne dziedzictwo zrozumie, że dar jej nie ogranicza, ale dopełnia i dopiero wtedy, kiedy zaakceptuje kim jest, może być szczęśliwa. W zrozumieniu tej prawdy pomogły naszej bohaterce listy babci Althei. Pachnące ziołami i kwiatami, napisane pięknym, poetyckim językiem – stanowiące klamrę tej opowieści. W mojej ocenie to najmocniejsza strona tej historii, pozwalająca wszystko dobrze poukładać w skomplikowanej układance życia kobiet rodu Moon. Przeszłość i przyszłość. Domknięty krąg.

Istnieją setki imion, które określają to, czym jesteśmy – i każde z nich z osobna jest błędne. Ponieważ nie jesteśmy czymś jednym. Jesteśmy wielością. (s. 490)

Kobiety z rodu Moon. Bojowniczki. Matki. Uzdrowicielki.

To moje kolejne spotkanie ze Światem Książki i po raz kolejny wypada mi tylko pochwalić edycję. Od interesującej okładki książki, którą z przyjemnością bierze się do ręki, poprzez bezbłędną korektę tekstu, aż po świetne tłumaczenie – jego autor Jan Kabat subtelnie oddał kobiecy, emocjonalny charakter tekstu.

Niebanalna rzecz!