Najwyższy czas znów zapalić gwiazdy recenzja

Wiecie już, że rzadko sięgam po literaturę obyczajową. Dla „Najwyższy czas znów zapalić gwiazdy” zrobiłam wyjątek i po prostu przepadłam. Okazało się, że pod płaszczykiem „lekkiej lektury” kryje się ogrom wartościowej treści. Spontaniczny wyjazd kamperem do Norwegii Anny i jej córek: siedemnastoletniej Chloe i dwunastoletniej Lily okaże się świetnym sposobem na scalenie rodziny i odnalezienie siebie w tym całym galimatiasie życiowym, w którym żadna z nich sobie po prostu nie radzi. Problemy nastolatki, dziecka i samotnej matki po przejściach stanowią tutaj niezwykłą mieszankę, która nie raz okaże się wybuchowa. Nie sposób nie kibicować tej zwariowanej babskiej ekipie. Moje serce szczególnie skradła rezolutna dwunastolatka, która nie raz okazała się najmądrzejsza z tej trójki a swoimi ripostami, czy to celnymi czy nie, rozwalała i mnie na łopatki, a jej niezwykły pamiętnik nieustannie rozbawiał mnie do łez…

Jest w tej książce coś urzekającego, coś, co sprawia, że czyta się ją jednym tchem. Można poczuć, że tę historię napisało życie, a Virginie Grimaldi opowiedziała ją w taki sposób, że nie da się potraktować jej powierzchownie, ale ma się ochotę sięgnąć głębiej, bo udało jej się zbudować emocje. To książka napisana z dużą doza wrażliwości i fantastycznego poczucia humoru. Autorka serwuje nam prawdziwą emocjonalną huśtawkę, raz wzrusza, raz bawi do łez. To opowieść o trudnych relacjach matki z córkami i próbach naprawienia ich, o radzeniu sobie z traumą po przemocowym związku, o infantylnym postrzeganiu miłości przez nastolatkę, o dziecku, które wyrzekło się ojca, bo ten maltretował matkę, o mierzeniu się rodzica z dorastaniem swoich latorośli, ale nie tylko. Sami widzicie, że poruszane są tutaj naprawdę trudne tematy, które jednak w żaden sposób nie przytłaczają, bo zostały przełamane dużą dawką dobrego humoru, ale nie spłycone. Najcenniejsze jest to, że przeplatają się tutaj trzy narracje, które świetnie się zazębiają i pokazuję tę historię z trzech jakże różnych perspektyw. Przymykam oko na zakończenie, które nie do końca mnie przekonało, bo reszta, to po prostu obyczajówka - petarda!

„Najwyższy czas znów zapalić gwiazdy” jest dla mnie dużym pozytywnym zaskoczeniem. Warto czasem zboczyć z utartej gatunkowo ścieżki i sięgnąć po coś innego. Takie odskocznie mogą się okazać czymś orzeźwiającym. Moje pierwsze spotkanie z Virginie Grimaldi uważam za fantastyczną przygodę i chcę więcej takiej literatury obyczajowej w swoim życiu!

Dziękuje Wydawnictwu Sonia Draga za egzemplarz do recenzji!