Mitologia nordycka recenzja

Loki, jeden z głównych wrogów Avengers. Thor, nierozgarnięty nastolatek w serialu Netfliksa. Odyn z twarzą Iana McShane'a. Tyr, My God Of Justice, w refrenie piosenki metalowego zespołu. Czy kiedykolwiek wcześniej mitologia nordycka była tak silnie eksploatowana w popkulturze?

Nieważne, jak mocno twórca, z którego dziełem właśnie się zapoznałeś, korzystał z mitologii, zawsze warto znać materiał wyjściowy. A są to historie nietuzinkowe, w dodatku świetnie przedstawione przez wspaniałego pisarza, który wie, kiedy zachować powagę a kiedy lepiej rozładować napięcie.

Bohaterowie mitów Gaimana dają się lubić, wydają się bliscy czytelnikowi i sympatyczni, pomimo typowo boskich zachowań, typu zabijanie bez powodu, oszukiwanie i ciężkie do wyobrażenia sobie zmiany wizerunku czy rozmiarów. Każda postać ma swój charakter i atrybut, więc łatwo je rozróżnić. Wielka szkoda, że tak niewiele zachowało się ze starożytnych historii do naszych czasów.

Język jest prosty, łatwy w odbiorze, czyta się to jak zbiór współczesnych opowiadań, a nie trudny naukowy tekst. Co zabawne, mit o powstaniu młota Mjolnira, znałam wcześniej z książeczki dla dzieci z serii "Czytam sobie" i bardzo ciężko było mi go w pełni zrozumieć, a tutaj od razu połapałam się o co chodzi.

Uważam, że każdy zainteresowany Thorem i spółką powinien zapoznać się z tymi mitami, żeby wiedzieć, do czego odnoszą się twórcy w swoich dziełach. Neil Gaiman odwalił kawał dobrej roboty. Ja sama żałuję tylko, że przeczytałam ją tak późno, ale nie ma tego złego!