Obrzydliwa anatomia recenzja

‘Obrzydliwa anatomia’ to książka jednocześnie poważna i niepoważna. Autorka przygląda się z bliska ludzkiemu ciału biorąc pod lupę kwestie stanowiące dla wielu poważny problem i stara się dociec skąd te rzeczy się wzięły. Już sam początek książki, czyli ‘Spis (cielesnych) treści’ (opatrzony stosownym rysunkiem) sugeruje, że wszystko co przeczytacie w tym opracowaniu należy potraktować z przymrużeniem oka.

Całość została podzielona na dwie części: ‘Górna połowa’ i ‘Dolna połowa. Oczywiście chodzi o połowy naszego ciała. A co składa się na te dwie połowy? Hmm, rzeczy mniej lub bardziej poważne i aż trudno uwierzyć, że są na świecie naukowcy, którzy zajmują się badaniem ich na serio, czyli: kształt pępka, zapachy spod pach, kobiece piersi (niektórzy pewnie się oburzą, że zaliczam takie cuda do rzeczy niepoważnych), znamiona, wszy, zapachy okolic intymnych, hemoroidy, tzw. wielbłądzie kopyto, niechciane owłosienie, odgłosy wydawane przez nas w sytuacjach intymnych itd.

Wiele spośród tych elementów może wywołać drwiący uśmieszek, ale autorka pokazuje, że to są ważne sprawy i wielu osobom utrudniają życie. Altman stara się dotrzeć do ekspertów w tych dziedzinach i dociec dlaczego nasze ciało jest wyposażone w elementy, które z naszego punktu widzenia są zbędna i kłopotliwe. Czasem można się zdziwić jakie badania prowadzą naukowcy :) Podejście autorki do tematu ma w sobie sporo lekkości i czasem wręcz dziecięcej ciekawości i dlatego napisałam, że to książka jednocześnie poważna i niepoważna. Gdyby nie poczucie humoru autorki i zdrowy dystans do samej siebie, byłoby trudniej przebrnąć przez takie tematy.

Od samego początku widoczne jest przekonanie autorki, że wiele rzeczy, które przez współczesnego człowieka są nie do zaakceptowania i wymagają wizyty u kosmetyczki albo nawet chirurga plastycznego to rzeczy, które powinny być dla nas czymś naturalnym, ale nie są, bo ktoś zadbał o odpowiedni poziom naszego zażenowania i robi na tym niezłą kasę.

Bardzo podobały mi się momenty kiedy autorka chcąc nam pokazać, że nie powinniśmy się czegoś wstydzić, bo to normalne i naturalne, sama odczuwała ogromną potrzebę zażenowania i walki z niechcianym elementem.

Jeśli ktoś ma wątpliwości czy całość to prawda czy fikcja, może zobaczyć zdjęcie autorki na końcu książki, które jest pięknym zakończeniem tego dzieła i sądzę, że doskonale odzwierciedla stan ducha i umysłu autorki.

p.s. Dla lepszego zrozumienia czego się spodziewać po książce zapraszam do zapoznania się z kilkoma cytatami.