Słońce zaś wschodzi recenzja

Słońce też wschodzi Ernesta Hemingwaya wydano w 1926 roku i bez wątpienia jest to powieść z kluczem – Hemingway odbył bowiem wycieczkę do Hiszpanii w 1925 roku – podobnie do głównych bohaterów swej książki. Jego własne przeżycia oraz obserwacje posłużyły mu zatem jako inspiracja do powstania tejże książki.

Co zatem znajdziemy w powieści amerykańskiego noblisty, którą William Balassi określił mianem „największej góry lodowej Hemingwaya”? Przede wszystkim przyjaciół, którzy wyruszają z Paryża do Pampeluny na święto Sanfermines. Powieść tą charakteryzują proste dialogi oraz powściągliwa narracja głównych bohaterów. Jake Barnes, Lady Brett Ashley , Robert Cohn, Bill Gorton, Mike Campbell spędzają razem czas na piciu, oglądaniu walk byków oraz kłótniach. Przyczyną tychże waśni, była jedyna kobieta w towarzystwie – Brett Ashley. Bohaterka bez wątpienia uosabia wyzwoloną emancypantkę, która każdą noc spędza z innym mężczyzną. Złożoność oraz nieuchwytność jej postaci sprawia, iż między mężczyznami dochodzi do bójek. Nie można do końca zrozumieć motywów głównych protagonistów, czasami wręcz ciężko za nimi nadążyć.

Co podobało mi się w niej najbardziej, to prostota wypowiedzi narratora – Jaka Barnesa – który po tych całych encierros, przeżywał zwyczajne poranki przy kawie, zastanawiając się nad sprawami bieżącymi. Opisy przyrody, łowienie ryb, wieczorne rozmowy przy alkoholu – to wszystko wydawać by się mogło zwyczajne – lecz takie nie jest. Jako, uważany przez Reynoldsa za osobliwego everymana, miewał momenty kiedy kwestionował słuszność swych wyborów. Sieć powiązań między bohaterami, zdarzenia rozgrywające się w trakcie pobytu w Hiszpanii, utwierdzają w przekonaniu, że to realistyczny obraz hiszpańskiej fiesty i pochłoniętych nią przyjaciół. Obraz straconego pokolenia w powieści Hemingwaya skłania do refleksji i pozwala odnaleźć w każdym ‘zwyczajnym’ momencie cząstkę swojego ‘ja’. Ja swoją cząstkę odnalazłam i Słońce też wschodzi należy do moich letnich ulubieńców.