Szesnaście na Bourbon recenzja

Wprawiła mnie najnowsza książka Bartosza Sadulskiego w kłopot niemały – bo oczekiwania po fenomenalnym „Rzeszocie” były jak stąd na Madagaskar. Mimo, że wybuchowa w formie i szkatułkowa w treści, to jednak zabrakło w niej czegoś, co spowodowałoby, że postawiłbym ją na wyimaginowanej liście tuż przed w/w debiutem. Czy to z nadmiaru bohaterów, czy też ogonów srok, które autor chwytał jednocześnie, gdzieś w połowie wątek rozpadł się na mniejsze, wiąż ociekające ułańską fantazją i brawurowymi opisami, co jednak ostatecznie wybiło mnie z głównego nurtu historii, w który już wskoczyć nie potrafiłem (a wiadomo, że nie wchodzi się do rzeki, bla, bla bla).

I gdyby nie to, taki mankamencik, to piałbym z zachwytu, a tak to tylko się uśmiecham zębiście, perliście. Bo jest tu wszystko to, co być powinno – są szkatułkowe historie, są zwierzaki-cudaki, które wprawdzie nie obsrywają majestatu z wdziękiem, lecz dają człowiekom popalić. Plus masa przypowiastek, podkręconych i zakręconych, częściowo autentycznych, a innych wręcz odwrotnie, co uruchamia w nas potrzebę sprawdzania każdego szczegółu i poznawania prawdy najprawdziwszej. Orgiastycznie i barokowo. Pałace, królewskie komnaty i urzędnicze gabinety, klasztory, zatęchłe wnętrzności okrętów, sztormy, plaże i zielony groszek. Napisane ze swadą, rubasznie, kipiącą elokwencją. Niekiedy ponosi i wciąga, by za chwilę stracić pazur, zabłocić dygresjami (które przecież miały nadawać historii werwy!) i zbłądzić najwyraźniej tylko po to, by autor mógł pochwalić się tym, co jeszcze udało mu się wygrzebać ze starych ksiąg.

Być może zbytnio skupiłem się na historii szesnastu kobiet wysłanych na tytułową wyspę (oczekiwałem, że właśnie o niej będę czytać), stąd moje malkontenctwo. Jej porzucenie (jeśli tak właśnie można nazwać „zabieg” autora) zachwiało proporcjami i wybiło mnie z rytmu przyzwyczajeń do linearnych opowieści. Trochę mnie „Szesnaście” zmęczyło.

Ale nie ma tego złego… Odtąd, gdy wybrzmi nieśmiertelna fraza „Chyba słyszałem koteczka” będę się uśmiechać podwójnie i wspominać kunszt pana autora.