FEED recenzja

Jest rok 2014. Ludzkość odkrywa lek na przeziębienie i lek na raka (jest dopiero koniec września, także mamy jeszcze trochę czasu na dokonanie wielkich odkryć). Nigdy więcej leżenia z bólem głowy i zużywania paczki chusteczek w godzinę. Nigdy więcej walki z własnym ciałem. Nigdy więcej przeszywającego bólu i strachu przed śmiercią na szpitalnym łóżku.
Niestety… Nie wszystko poszło do końca dobrze i interakcja dwóch wirusów użytych w lekach spowodowała pewne… konsekwencje. Powstał nowy szczep, który szybko przejmuje kontrolę nad ciałem i ma tylko jeden cel – kraść życie i rozmnażać się. Coś, co miało być wybawieniem, szybko stało się przyczyną apokalipsy.

Tak właśnie pokrótce wyglądały narodziny zombie, a plaga żywych trupów ogarnęła cały świat. Ocalała ludzkość stara się wieść normalne życie – oczywiście z zachowaniem całej masy środków ostrożności, które obejmują między innymi częste badania krwi przyrządem przypominającym nasz glukometr.

W tym świecie, który znalazł się na granicy paranoi, wartość tradycyjnych mediów zdecydowanie spadła, a na szczyt wybili się blogerzy. To im ludzie ufają – bo oni jako pierwsi odważyli się przekazać światu prawdę.

Shaun i Georgia są rodzeństwem, które zostało adoptowane przez rodzinę Masonów po tym, jak ich biologiczny syn zginął na początku epidemii. Oboje są blogerami – on jest Irwinem i uwielbia tykać zombie patykiem; ona to Newsie i pilnuje swojego brata, aby przypadkiem sam nie został tyknięty. Idealnie się uzupełniają i nie wyobrażają sobie życia bez siebie. Są nie tylko rodzeństwem – przede wszystkim są przyjaciółmi i towarzyszami. Do ich grupy należy jeszcze Buffy – Fikcyjna, która jest mistrzynią, jeśli chodzi o sprawy techniczne.

Życie naszych blogerów diametralnie się zmienia, kiedy wygrywają konkurs na relacjonowanie kampanii senatora Rymana w zbliżających się wyborach prezydenckich. Dla młodych ludzi jest to ogromna szansa, aby wybić się na szczyt i stać najczęściej czytanymi blogerami na świecie.
Żadne z nich nie przypuszcza, w jakie bagno właśnie się pakują i jak wysoką cenę przyjdzie im zapłacić

Może pójdźmy po kolei… Słyszałam, że Feed na początku wcale nie jest ciekawy i porywający. Że początek może się wydać nieco nudnawy, ale warto przez to przejść, bo potem jest prawdziwa jazda.
Kiedy skończyłam czytać, miałam ochotę nakrzyczeć na autorkę. Bo CO TO, DO JASNEJ CIASNEJ, MIAŁO BYĆ? Tak się po prostu nie robi. To powinno być zabronione. Tak sobie pogrywać z czytelnikiem. To gorzej niż u Martina, bo tam przynajmniej spodziewasz się najgorszego, a tu… Mira Grant bierze cię z zaskoczenia i bezczelnie wylewa ci na głowę kubeł zimnej wody, tak że zapominasz, jak się nazywasz i gdzie jesteś.

Na początku nic nie zwiastuje katastrofy. Jest spokojnie. Nasi blogerzy wygrywają konkurs, cieszą się jak szaleni, wszystko idzie super. Nagle jednak pojawiają się podejrzane zgrzyty, niespodziewane ataki epidemii, które nie wiadomo, skąd się wzięły. Nagle nie wiadomo już, komu można ufać i co tak naprawdę dzieje się w tym chorym świecie.

Na początku stwierdziłam, że jest to dobra książka. Tylko dobra, nie rewelacyjna, jak wszyscy mówili. Dość długo tak właśnie sądziłam.
O, ja naiwna…
Nikt mnie nie uprzedził, że jakiś zombie tyknie mnie patykiem prosto w serce. To, co się stało na końcu… Jak? Dlaczego?

Zbierałam szczękę z podłogi i próbowałam poskładać się do kupy, ciągle sobie powtarzając, że przecież tak nie może się skończyć. Jak pani Grant mogła mi coś takiego zrobić? Jak mogła zrobić to czytelnikom?

Ja wiem, że ze strony autora to dobry zabieg, bo nikt się go nie spodziewa (No, chyba że mamy do czynienia z szanownym panem Martinem). Ale dla mnie było to druzgocące przeżycie.
Dla pani Grant pewnie też – nie tak łatwo jest pisarzowi przeciąć tę linię.

Od strony technicznej w zasadzie nie mam się do czego przyczepić. Wszystko jest dobrze przemyślane, a styl autorki sprawia, że aż chce się czytać. Nowy świat przedstawiony jest bardzo szczegółowo – wiemy, jak dochodzi do narodzin zombie od strony biologicznej, jak wygląda grupa społeczna zwana blogerami, jak żyją zwykli ludzie, jakie są procedury bezpieczeństwa (a są bardzo żmudne i skrupulatne – i pomyśleć, że ja śmiem narzekać na suchość i podrażnienie dłoni po tych kilkudziesięciu dezynfekcjach rąk w szpitalu).

Bardzo łatwo się domyślić, że autorkę kręcą wirusy – co mnie osobiście bardzo się podoba, bo to oznacza jeszcze więcej medycznych wątków (jakby mi na studiach było mało).

Wydarzenia poznajemy głównie z perspektywy Georgii, która jest narratorką. Pojawiają się też wstawki z blogów obojga rodzeństwa, a czasem fragmenty wypowiedzi innych blogerów – zwykle na początku poszczególnych części i na końcach rozdziałów. Bardzo mi się taki zabieg spodobał. Ale ja ogólnie lubię różne dodatki w powieściach – fragmenty listów, notatek, te sprawy.

Relacja Georgii i Shauna była bardzo piękna – tylko pozazdrościć. Aż się ciepło robi na sercu, kiedy o tym pomyślę. Ale pojawia się też i pewna gorycz, bo utrata drugiej osoby przy tak silnej miłości, boli o wiele bardziej. Georgia i Shaun są trochę jak jeden człowiek podzielony na pół – uzupełniają się i są dla siebie wszystkim.

Odkąd blogerzy Przeglądu Końca Świata zaczęli towarzyszyć senatorowi, zmieniło się bardzo wiele. Świat stanął na głowie i nigdy nie będzie już taki sam.

I pomyśleć, że to była dopiero pierwsza książka. Aż się boję, co będzie dalej.

Nie mogę się doczekać.