Położna z Auschwitz recenzja

Na fali popularności literatury obozowej powstają bardzo różne pozycje. Jedne przekłamują historię i wypaczają fakty historyczne, co przekłada się na kształt całej opowieści. A drugie są autentycznymi wspomnieniami ocalałych więźniów. Nie silą się na dobrą sprzedaż, tylko przestawiają wspomnienia, które miały miejsce. Ostatnio jednak coraz częściej mamy do czynienia z czymś nowym. Czasem autorzy skorzystają ze źródeł, czasem puszczą wodzę fantazji i wychodzi z tego prawdziwy galimatias. Jak było w tym przypadku?

Moje pierwsze spotkanie z autorką nie było udane, ale mimo to postanowiłam dać jej drugą szansę. Kto wie, może akurat mocniej zabije serce. Otrzymam prawdziwą historię, która chwyci mnie za serce i na długo pozostanie w głowie. Przedstawi obozowe losy położnej Stanisławy Leszczyńskiej. Kobiety, która wbrew woli nazistów pomagała kobietom i w nieludzkich warunkach dbała o ich życie i zdrowie.

Niestety, ale takiej historii nie otrzymałam. Tak naprawdę jest książka zagadka. Nie wiadomo kto jest w niej narratorem. Przez prawie całą książkę myślałam o jednej osobie, żeby na koniec dowiedzieć się, że mój tok rozumowania jest błędny. Do tego ty dziwne przeskoki czasowe. Raz jesteśmy w obozie, a raz w Brazylii. Czasem też na randce z mężem w kawiarni. To jednak jest nic, bo gdzieniegdzie autorka przemyciła treści dotyczące Mengele. To w zupełności pogrążyło książkę. Zachwyty nad postawą Anioła Śmierci czy co czego słuchał były co najmniej dziwne, żeby nie powiedzieć nie na miejscu.

Jeśli szukacie informacji o Stanisławie Leszczyńskiej i nie znacie tej postaci, to możecie w zupełności odpuścić pozycję. Nie znajdziecie tu wielu informacji o położnej. Za to dostaniecie rozważania na temat życia, obozu i refleksje na temat przemijania. Nie powiem, żeby to była przyjemna lektura. Umęczyłam się strasznie. I nawet zaczęłam szukać głębiej, czy ktoś jeszcze ma podobne odczucia względem tej lektury. Niestety mój głos nie jest osamotniony.

Mówi się, że do trzech razy sztuka. W tym przypadku mówię: drugi raz się do tej samej rzeki nie wchodzi.