Jeszcze o Paddingtonie recenzja

„Jeszcze o Paddingtonie” Michaela Bonda to druga część przygód przyjacielskiego i wyjątkowo grzecznego niedźwiadka, który przybył do Londynu z Mrocznego Zakątka Peru i zadomowił się u rodziny Brownów. Zawiera siedem kolejnych opowieści o misiu, który tym razem coraz bardziej poznaje angielskie zwyczaje i święta i, jak zwykle, wpada w coraz bardziej kłopotliwe tarapaty.

Trudno uwierzyć, że Paddington jest już z nami od ponad sześćdziesięciu lat! Choć wydaje się mniej popularny niż Kubuś Puchatek, to ma swój nieodparty urok. Ten wielbiciel marmolady w podniszczonym kapeluszu, swoimi dobrymi manierami skradł serca wielu czytelników (a również kinomanów i amatorów animacji, bo one doskonale oddają charakter swojego literackiego pierwowzoru).

Tym razem mamy okazję towarzyszyć niedźwiadkowi podczas wykonywania rodzinnego zdjęcia, remontu pokoju, w którym ma od teraz zamieszkać, prowadzenia śledztwa w sprawie zaginionego kabaczka, Dnia Guya Fawkesa, poważnej choroby, świątecznych zakupów, jak i samego Bożego Narodzenia. Paddington w każdej z tych sytuacji jest tym samym życzliwym i dobrze ułożonym misiem, któremu znów coś nie wychodzi, sprowadza na siebie kłopoty, z których ratują go opiekunowie, a zwłaszcza Pani Bird, która zdaje się pałać do niego największą sympatią. Nie można też pominąć Pana Grubera, antykwariusza i wielkiego przyjaciela, który, dzięki Paddingtonowi, ma wciąż nowe informacje do wyszukania oraz o Panu Curry, sąsiedzie, wiecznym malkontencie, niezadowolonym z absolutnie wszystkiego, co w jakikolwiek sposób burzy jego spokój.

Nowe wydanie przygód Paddingtona, które ukazało się nakładem wydawnictwa Znak Emotikon zawiera oryginale teksty oraz tradycyjne ilustracje Peggy Fortnum. Bardzo lubię elegancki i delikatny styl autora, w którym subtelne poczucie humoru nadaje charakter opowiadaniom. Nowa seria została wydana w twardej oprawie o ciekawych kolorach, a treść wydrukowano wyraźną czcionką. Polecana jest dla dzieci od czwartego roku życia. Mimo że przygody Paddingtona są dość schematyczne, sprawiają mi oraz moim dzieciom wiele radości. Są na tyle uniwersalne, że nie wyczuwa się w nich upływu czasu.