Dzieci żółtej gwiazdy recenzja

O „Kołysance z Auschwitz” było w 2019 roku bardzo głośno, stała się nawet bestsellerem. Po kolejnej książce bestsellerowego autora spodziewałam się czegoś naprawdę wyjątkowego. I po części otrzymałam to, czego się spodziewałam.

Akcja powieści rozgrywa się w 1942 roku. Jej bohaterami jest dwóch chłopców. Jakob i Moïse Stein przebywają pod opieką starej ciotki, podczas gdy ich rodzice wyruszyli na poszukiwanie bardziej bezpiecznego miejsca do życia dla całej rodziny. Pewnego dnia chłopcy zostają aresztowani przez francuską żandarmerię i umieszczeni w Vélodrome d’Hiver – ogromnej posępnej budowli w pobliżu wieży Eiffla, gdzie przetrzymywane są tysiące francuskich Żydów. Chłopcy, aby się ratować, muszą uciekać. Postanawiają wyruszyć śladem rodziców, a jedyną wskazówką, jaką mają, okazują się być listy wysyłane z południa Francji. Wędrując przez okupowany kraj, chłopcy co chwilę wpadają w jakieś tarapaty. Jednak spotykają po drodze życzliwych ludzi, którzy są gotowi im pomóc, nawet za cenę własnego życia. Jak skończy się ich podróż? Czy ją przetrwają i uda im się odnaleźć rodziców?

Zacznę od tego, że podobnie jak „Kołysanka z Auschwitz”, książka łapie za serce. Tak bardzo, że lepiej nie podchodzić do lektury bez paczki chusteczek. Nic dziwnego, że jest tak bardzo przejmująca, skoro opisuje wojnę z punktu widzenia dziecka. A właściwie dzieci, których dzieciństwo powinno wyglądać przecież zupełnie inaczej. Jakob i Moïse zostali z ciotką, bez rodziców, którzy wyruszyli na poszukiwanie lepszego miejsca. I chociaż rozumiem to, albo przynajmniej staram się zrozumieć, niezmiennie wkurzam się na fakt, że rodzice zostawili dzieci same. Nie potrafię sobie wyobrazić, że sama postąpiłabym podobnie, a tym bardziej w takiej sytuacji. Dla mnie to była ucieczka i chociaż chcę myśleć inaczej, nie potrafię. To, co spotykało tych młodych ludzi, kiedy próbowali podążać śladem rodziców, mając niewiele wskazówek, porusza do głębi i pokazuje, że jednak dobrzy ludzie istnieją i jest ich sporo. Chętnych do pomocy, serdecznych, narażających swoje życie dla zupełnie obcych dzieci.

Książki o Auschwitz i w ogóle o czasach okupacji staram się sobie dawkować, bo za każdym razem bardzo je przeżywam. Wojna to nie jest temat, o którym czyta się i pisze łatwo. Szczególnie jeśli dotyczy dzieci. Mimo jednak wyjątkowo trudnego tematu, jaki zaprezentował w powieści autor, tę książkę czyta się naprawdę dobrze. Prawdopodobnie dlatego, że styl autora jest przystępny, język lekki i niezwykle barwny. Autor pięknie pisze i to sprawia, że książkę czyta się dość szybko. Przeraża los, jaki jest w stanie zgotować bliźniemu drugi człowiek. Porusza chęć pomocy, jaką mimo trudnych czasów można zaobserwować u innych. Nie u wszystkich, bo można było w powieści dostrzec zgoła inne postawy. Jednak mimo wszystko to, co pokazuje autor, jest bardzo budujące.

Mario Escobar opisał w książce Francję w czasach II wojny światowej. I zrobił to w moim odczuciu bardzo dobrze. Jednak fikcyjna część tej opowieści obejmująca chłopców i ich wędrówkę, wydaje mi się trochę naciągana. Nie wypada przekonująco, a szkoda, bo chłopcy reprezentują przecież prawdziwe dzieci, które w tym okresie zmuszone były do zatroszczenia się same o siebie. Podobnie jak Jakob i Moïse podróżowały po wojennej Europie licząc na czyjąś dobrą wolę. W książce prawda historyczna miesza się z fikcją. I o ile ta pierwsza, potwierdzona zresztą historyczną dokumentacją (na końcu znajdziecie fotografie związane z miejscami opisanymi w książce), wypada świetnie, o tyle ta druga pozostawia niedosyt. Książka jest emocjonalnie wspaniała, wyciska łzy, porusza najczulsze struny w duszy czytelnika. Pełna cierpienia i bólu, ale też przywracająca wiarę w drugiego człowieka i dająca nadzieję. Przepełniona mądrościami, które warto wziąć sobie do serca, szczególnie w obecnych czasach, kiedy niezbyt doceniamy to, co mamy. Każe się na chwilę zatrzymać i zastanowić, czy to, za czym gonimy, naprawdę ma aż taką wartość, jak nam się wydaje. Książka jest ważna, tak samo jak wiele innych opisujących ten najbardziej okrutny czas w dziejach ludzkości. Nawet jeśli nie jest idealna, nie pozwala zapomnieć. A to już jest jej ogromny plus.

„Dzieci żółtej gwiazdy” to książka trudna, zarówno emocjonalnie, jak i pod względem fabularnym. A mimo to czyta się ją szybko i dość płynnie. Nie jestem zawiedziona lekturą, ale też nie jestem aż tak zachwycona, jak byłam po przeczytaniu „Kołysanki z Auschwitz”. Na tle pierwszej powieści ta wypada trochę blado, jednak ładunek emocjonalny, jaki za sobą niesie, jest nie do przecenienia. Polecam!

Recenzja pochodzi z bloga: https://maitiribooks.wordpress.com/2020/08/11/dzieci-zoltej-gwiazdy-mario-escobar/