Wenus na wygnaniu recenzja

To historia rozmowy w pociągu. Podróż prowadzi przez miejsca i spotkania zaginając ład pomiędzy rzeczywistością, a snem. Opowiada kobieta. Poznajemy jej zaplątania wewnętrzne i zewnętrzne w rodzinie i kulturze, w spokoju i chaosie. To doświadczenie wielowarstwowych symboli zbiorowej świadomości, które każdy człowiek nosi w sobie. Miejsca, które bohaterka „Wenus na Wygnaniu” odwiedza można poczuć na własnej skórze- czasem przez pragnienia i tęsknoty, a czasem przez niewygodne obnażenia i obrzydzenia. Sprzeczności przewijają się przez całą powieść, a dopiero rozpoznając je w sobie- można prowadzić do ich jedności i nierozłączności. Wnikliwe rozumienie zachowań i wyborów ludzkich to specjalność autora. Piotr Paluch demaskuje zjawiska iluzji, rzeczywistości, realności i tego, co przeplata się pomiędzy nimi. Wyobrażenia zostają zakwestionowane za pomocą wszystkich zmysłów. Czytanie słów Palucha jest niezwykle indywidualnym doświadczeniem, swoistym procesem terapeutycznym i przypomina to, co zapomniane. Można tą książkę czytać powoli, odchodząc i wracając, a wątki i tak wplatają się w życie czytelnika i pozostają z nim nawet po odejściu od jej stron. A może to właśnie życie czytelnika stwarza jej treść? Życie ludzkie to algorytm psychiki od którego nie da się uciec albo unieważnić swojego udziału. Każdy zrozumie powieść na swój sposób, znajdzie w niej to, czego potrzebuje w danym momencie. Nie zobaczy też tego, na co nie jest gotowy. Bez względu na punkt odniesienia osoby czytającej, na pewno wywoła u niej mocne emocje i przemyślenia. Do tej powieści można wracać w różnych etapach życia, a nigdy nie będzie ona taka sama. Można zobaczyć w niej siebie kiedyś, bliżej poznać siebie teraz, może też podpowiedzieć drogę do wersji siebie w przyszłości. Można znaleźć w niej swoich bliskich. Może spowodować, że Ci dalsi- zbliżą się, ale też, że Ci bliżsi - oddalą. Ta powieść ukłuje prawdą, wytknie fałsz i ułagodzi życie. Doświadczenie czytania jej nieco znormalizuje bycie człowiekiem, jego cierpienie i uniesienia, ujawniając dualizmy panujące w naszych ludzkich głowach, zcieniuje pomiędzy nimi granice. Powieść ta jest o każdym z nas, o tym co nieświadomie tym wszystkim kieruje. I dla wnikliwych, może być mapą do chociaż lekkiego rozplątania tego, co zaplątane.