Baśniowy morderca recenzja

,, Weźmy książki albo filmy o Obcych, o rekinach, wampirach, duchach, czarownicach. A tak naprawdę istnieje jedna bestia, która jest bardziej niebezpieczna i drapieżna niż jakakolwiek inna w historii ludzkości. Tą bestią jesteśmy my sami." [193] ,,Baśniowy morderca"

Człowiek. Do czego jest zdolny? Gdzie są granice pomiędzy fikcją, a życiem? Pomiędzy zszarganą psychiką, a bujną fantazją?
Trudno ocenić mi tą książkę. Niewątpliwie pomysł na fabułę godny pochwały, wykonanie brawurowe, a postacie nie przesłodzone. Nikt nie gubi się w swoich przemyśleniach, autor pod koniec wszystko wyjaśnia, a całość nabiera sensu. Ale, ciągle po głowie chodzi mi jakieś ,,ale,, coś co nie daje mi spokoju...

Zapewne jest to główna postać. Nie mam tu na myśli nadkomisarza Fabla. Chodzi o naszego ,,baśniowego mordercę". Nie wiem, czego się spodziewałam biorąc się za kryminał, ale chyba nie tego. Zdziwiło mnie to z jaką łatwością przychodzi ludziom zabijanie. Jak łatwo jest zaczerpnąć natchnienie do tego gwałtu z codzienności. Z książek, filmów, dzieciństwa, a nawet religii. Przeraża mnie fakt, że jedna osoba może dokonać tyle zła. Sama. Bez niczyjej pomocy.

Wiem, że to tylko książka, ale zastanówmy się przez chwilę, jak łatwo może dokonać tego wszystkiego jakiś fanatyk. Boimy się potworów, które w wyobraźni czyhają na nas pod łóżkami. Boimy się pająków, ogółem zwierząt. A tym czasem najgroźniejsze co kiedykolwiek istniało chodzi po ziemi, możliwe, że mijamy go w drodze do sklepu, że siedzi koło nas w autobusie. Jest nim ludzki umysł. Zdolny do najczystszego dobra i najgorszego zła.

Ale dosyć tych moich wywodów, na temat ludzkiej natury. Jeśli chodzi o książkę samą w sobie to jest naprawdę dobrym kryminałem. Polecam tym, którzy mają stalowe nerwy ;)