Łowca cieni recenzja

„Tymczasem lata wiedzą to, czego nie rozumieją dni”

Skandynawska literatura kryminalna ma swoich fanów na całym świecie od lat i nic w tym dziwnego, bo odkąd czytam nie zdarzyło się, aby jakakolwiek książka wpisująca się w tę kategorię nie sprostała oczekiwaniom, jakie czytelnicy stawiają autorom tych książek. Nie inaczej jest tym razem, Camilla Grabe co najmniej dorównuje Lackberg czy Nesbo.

Sięgnęłam po kryminał vel. Thriller psychologiczny, a dostałam znacznie więcej niż się spodziwałam.

Autorka pokazała portret kilku kobiet na przestrzeni kilku dekad XX i XXI wieku, każda z kobiet pracuje w policji, pełniąc różne funkcje w zależności od tego, jak w danym okresie umożliwia się kobietom pracę w tym zawodzie.

Każda z bohaterek uwikłana jest w śledztwo dotyczące seryjnego mordercy i dla prawie żadnej z nich nie udaje się rozwikłać zagadki, choć każda z nich jest blisko, każda z nich kierowana instynktem, przeczuciem sięga dużo dalej niż współpracujący z nimi mężczyźni. Jednak to właśnie mężczyźni są powodem tego, że śledztwa nie udało się rozwikłać.

Mężczyźni uzurpują sobie prawo do decydowania w którą stronę pójdzie śledztwo, natomiast niska pozycja społeczna kobiety w latach czterdziestych, potem siedemdziesiątych i osiemdziesiątych skazuje na porażkę większość pomysłów, kobiet-policjantek. Dopiero XXI wiek pozwala rozwiązać zagadkę, ale jest to możliwe dlatego, że mężczyźni współpracują z kobietami i traktują je jako równe.

Autorka na bazie thrillera pokazała jak zmieniła się rola i znaczenie kobiet w społeczeństwie na przestrzeni lat. Zrobiła to w bardzo umiejętny sposób, bo nie napisała kolejnego kipiącego feminizmem traktatu o emancypacji, ale stworzyła opowieść o niepodważalnym geniuszu kobiet, o ich sile, wytrwałości, inteligencji i wielozadaniowości, ale nade wszystko pokazała, że miejsce kobiety nie jest tylko w domu u boku męża i dzieci, kobieta może być kim chce i pracować tam gdzie chce i nikt nie ma prawa jej ograniczać.

Polecam – szczególnie kobietom w każdym wieku.